Erwin praat er al dagen over, hij gaat op bezoek bij Sisi. Voor Sisi switcht hij moeiteloos van de Romeinen in de eerste eeuw naar de Beierse koningen in de 19e eeuw. We nemen er een 'vrije' dag voor
en blijven op zondag 6 juli in Füssen. Of zoals de Romeinen deze plaats noemden, Futtibus. Maar Erwin komt er bekaaid af want Schloss Hohenschwangau en Schloss Neuschwanstein stammen wel uit de Sisi
tijd maar zij zelf leefde ergens anders. Ik kom er beter van af want hier leefde de mooiste man van Duitsland. Ja, in de 19e eeuw dan. 1,94 lang was Koning Ludwig de Tweede, één van de laatste
Beierse koningen. Grote ogen, bruine lokken en een slank postuur. Na een Spartaanse opvoeding in kasteel Hogenschwangau -zijn vader vond het een goed idee als zijn kinderen op een aparte verdieping
woonden en zo min mogelijk contact met de ouders hadden- verloor hij zichzelf in mythes en sages. Op zijn 18e werd hij veel te vroeg koning. Cultuur-, muziek- en natuurminnend als hij was liet hij
het oorlog voeren aan zijn broer over. Dit was de romatische tijd dus op de schilderijen worden veldslagen uitgevochten zonder een druppel bloed te vergieten. De vijand lijkt gewoon in slaap
gevallen. Geen bloed, geen wonden. Dat is ook zo naar om naar te kijken in je huiskamer. Al snel besloot Ludwig een nieuw kasteel te bouwen. Hij had tenslotte al een gele (Hohenschwangau), hoog tijd
voor een witte op de tegenoverliggende berg. Nieuw Zwanenstein, vrij vertaald. Het zou de titel van een nieuw Harry Potter boek kunnen zijn. Walt Disney schijnt zich ook door dit slot te hebben laten
inspireren voor alle kastelen die in zijn sprookjes voor komen. En sprookjesachtig is het! Ludwig was goed bevriend met Wagner en wilde in dit kasteel alle opera's van Wagner tot leven laten komen.
De schilderingen op de muren beelden per kamer dus een andere opera uit. De bijzonder rijke inrichting is nog volledig intakt tot de gordijnen aan toe. Dat maakt dit kasteel bijzonder want in 1870
werden natuurlijk niet meer veel nieuwe kastelen gebouwd. Bijzonder vind ik ook de kruipgangen die door de muren liepen om de bediendes met kolen naar de vele tegelkachels te laten kruipen. Zo konden
ze die vanachter uit bijvullen, zonder in de kamer te hoeven komen. Het is ook zo niet-sjiek als je je bediendes gewoon op de gang met de kolenmand tegen komt... Wij hebben dan wel eens geklaagd dat
de bouw van ons eigen 'Zwanenstein' in de Waterdonken in Breda lang duurde, maar aan Neuschwanstein werd 17 jaar gebouwd en toen was ongeveer een derde af. Zodra Ludwig onder geheimzinnige
omstandigheden was overleden werd direct met de bouw gestopt. De regering zal gedacht hebben, we dichten even een gaatje in de begroting. Want geld uit geven kon Ludwig als de beste. Alleen al aan
zijn speciaal verlengde bed en de rest van het houtwerk van zijn slaapkamer werkten 14 houtbewerkers 4 jaar lang. Al met al heeft hij er 6 maanden gewoond tot het moment dat hij in 1886
handelingsonbekwaam werd genoemd door de regering. Binnen twee dagen was hij dood, zogenaamd verdronken samen met zijn arts. Heel romatisch natuurlijk zonder bloedvergieten, maar je bent er wel mooi
vanaf. Destijds is het kasteel misschien zonde van het geld geweest, maar nu is het één van Duitsland's grootste toeristische trekpleisters en floreert een stadje als Füssen dankzij Ludwig's
excentrieke karakter.
Het begon al in de berghut op de Zugspitze, verhitte discussies over het WK voetbal. Persoonlijke problemen en politiek lijkt iedereen onderaan de berg achter te laten, maar voetbal gaat overal mee
naar toe. De berghut staat er bol van. Niemand heeft verbinding dus uitslagen zijn er niet, maar dat geeft alleen maar meer ruimte voor speculatie en discussie. Eindeloze spelanalyses, koosnaamjes
zoals 'der Schweini' voor Schweinsteiger, persiflages op de ijdelheid van de Duitse bondscoach Löw. Toch wel humor die Duisters. En daar tussen in dan twee Hollanders en een Fransman. De eerstkomende
wedstrijd is Frankrijk-Duitsland. Wat dat met de relatie van Jacques en Charlotte gaat doen weten we nog niet. Ze hebben zowel Franse als Duitse vlaggen in huis. Maar ook in alle dorpen waar we door
heen lopen zien we Duitse sokjes om de autospiegels, vlaggetjes aan de autoraampjes en grote vlaggen aan de huizen. Bij de bakker kan je alleen nog maar koeken in geel, rood, zwart kopen. Op het
platteland van Schongau, via Bernbeuren naar Rosshaupten zijn alle boeren in razend tempo aan het hooien. Als we even op een terrasje zitten kunnen we elkaar niet eens verstaan vanwege de
langsdenderende tractoren, grasmaaiers en hooiwagens. Ik begrijp dat ze haast hebben want voor je het weet regent het hier weer en daarnaast moet je natuurlijk wel om 18:00 uur voor de tv kunnen
zitten. En zo eindigen we in een Duitse Kneippe om Duitsland-Frankrijk te kijken samen met dikbuikige Beierse boeren met frisgewassen rode appelwangetjes, een paar fanatieke vrouwen, maar ook een
vrouw die gezellig een truttig kleedje zit te haken en haar patroon en bolletje wol op de Stammtisch heeft uitgespreid. Het kan hier allemaal. Het commentaar op de scheidsrechter, de spelers van
beide teams verschilt overigens niets met Nederlands voetbalcommentaar. Wat hier wel anders is dat na iedere goal een schnapps genuttigd wordt, tussen de pullen bier door. Helaas valt er maar 1 goal.
Maar creatief als ze zijn gaan ze dan proosten op bijna-doelpunten, op wissels of op...waarop ook al weer? En als een paar dagen later Duitsland Frankrijk heeft 'weggeputzt' heeft de voetbalkoorts
hier zeker hetzelfde niveau als de Oranjegekte bij ons. In Füssen roept de ober in het Italiaanse restaurant de kok erbij om nog eens even na te praten over de kansen die Nederland tegen Costa Rica
heeft gehad. Dit alles gaat op zo'n luide toon dat daarna het halve terras meediscussieert over de twee keer tegen de lat van Van Persie. Overigens het lekkerste eten sinds we in Beieren zijn.
Eindelijk eens geen schnitzels, gebrat, nudels en halve liters bier, maar lekkere fijne spaghetti met verse paddestoelen en gebakken garnaaltjes tezamen met een heerlijke fles frisse witte wijn.
Mmmm. Het einde van de WK gaan we in Oostenrijk en Italië beleven. Misschien net wat veiliger mocht het Nederland - Duitsland worden...
Op dinsdag 1 juli maakt ze zich mooi voor ons. Ze laat haar watervallen woest klateren, laat de zon haar ruige rotsen strelen en zuigt de regen op om haar bomen en mossen frisgroen te kleuren. Ze
lonkt naar ons met een prachtig wandelpad door ?én van haar mooiste valleien. We flirten terug. We fotograferen haar van alle kanten, roepen bij iedere bocht hoe mooi ze is en voelen ons gelukkig zo
dicht bij haar. We vallen alle vier voor haar. Jacques, de Fransman die we bijna 10 jaar geleden op de route naar Santiago de Compostella hebben ontmoet. Charlotte, zijn Duitse vriendin en natuurlijk
Erwin en ik. We flirten in vier talen. Meestal in het Duits en waar nodig in het Frans, Engels of Nederlands. Op zo'n heerlijke zonnige dag lijkt iedereen gevoelig voor haar charmes, de wandelaars
liggen op hun rug in de Alpenwei naar de besneeuwde kammen te kijken, in de berghut vloeit het bier en de schnapps rijkelijk, er wordt muziek gemaakt en sommige mannen troeven elkaar af met stoere
bergbeklimmersverhalen. En iedereen gaat vroeg naar bed om morgen de tocht te wagen naar haar hoogste punt, de Zugspitze. Ze is de hoogste berg van Duitsland met haar 2.964 meter. Maar 's nachts is
deze wispelturige dame ons opeens spuugzat. De donder roffelt tussen haar rotswanden en de felle regen maakt haar paden spekglad. Ik wil je wel, ik wil je niet, dat is het spelletje dat ze met ons
speelt. En met Jacques al voor de vijfde keer. Vier keer eerder werd hij door haar verleid en daarna afgewezen met regen, sneeuw en plotselinge mist. Voor een Fransman niet eenvoudig om te verwerken.
De volgende ochtend is ze nog steeds sjacherijnig en wikkelt ze wat grauwe wolkenslierten om ons heen. Ze ziet er ongenaakbaar uit. We twijfelen terwijl we aan ons bord müsli in de berghut zitten. De
Nepalese berghut waar je om 06:00 uur wordt gewekt met live muziek. Gaan we verder of niet? Nog 1.400 hoogtemeters te gaan naar de top. We horen dat de laatste 300 meter afgesloten zijn vanwege de
slechte weersomstandigheden. In de sneeuwvelden die je over moet steken loop je in een spoor, maar dat is kniediep en de regen van vanacht zal het zeker niet beter hebben gemaakt. Wat op de hoogte
van onze berghut nog regen is, is op die hoogte sneeuw en ijs. We besluiten om te draaien en een andere route terug te lopen. Een verstandige keuze blijkt later want de hele berg en alle dalen
eromheen vullen zich in een paar uur tijd compleet met regen en wolken. Zelfs ons plan B is maar net haalbaar. We warmen op in een berghut en zakken het laatste stukje met de kabelbaan af. Maar wat
hebben we het met zijn vieren gezellig gehad! Jacques met zijn geintjes en zijn heerlijke Franse accent. De warme en positieve Charlotte. Franse flair, Duitse planning, Beierse gastvrijheid en
Hollandse nuchterheid. Wat een bijzondere mix van karakters en culturen. Het doel van deze twee dagen was niet het bereiken van de Zugspitze, maar het samen zijn met zijn vieren. Daar kan geen berg,
hoe mooi ook, tussen komen!
Ik mocht hem direct. Meteen vanaf het moment dat ik de tekst op zijn website las. Günther schreef dat als je luxe zoekt, je een hotel in het centrum moet boeken. Zijn Gasthof ligt 900 meter buiten de
Altstadt van Landsberg en daar kennen ze geen stadse fratsen. Günther schreef dat ze slechts een eenvoudige Beierse familie zijn en zo ook hun Gasthof runnen. Kijk, dat is nog eens een duidelijke
positionering! Na onze relaxte 10-urige treinreis komen we op zaterdagavond 28 juni aan bij het laatste station: het fotogenieke Landsberg am Lech. Echt zo'n plaatje waar je een puzzel van 2.000
stukjes van zou kunnen maken. Met liefde geschilderde huisjes in alle denkbare kleuren, sfeervolle oude poorten en lonkende terrassen. O ja, we zijn in Beieren. Lederhosen en Dirndljurken behoren
opeens tot het normale straatbeeld, zo ook halve liters bier en woensdag is hier schnitzeldag. Je eerste vakantiedag afsluiten met een avondzonnetje, etentje op een terras en een Italiaans ijsje vind
ik dan persoonlijk wel weer grote luxe! Günther schenkt ons onbedoeld een paar wijze levenslessen. Dat gastvrijheid iets anders is dan luxe weet Günther al lang. "Für Wunder ist das lieber Gott
zuständig, aber um alles Andere kümmere ich mich, damit Sie einen schönen Aufenthalt haben." Dat schrijft hij op een eenvoudig A4-tje achterop de kamerdeur. Geavanceerd design is compleet aan Günther
voorbij gegaan. Dat blijkt uit zijn beddegoedkeuze. Daarvoor heeft hij zich laten inspireren door de huizen in zijn stadje, die alle kleuren van de regenboog hebben. Günther heeft dat echter nog wat
extremer doorgevoerd, de rustige pasteltinten zijn vervangen door oogverblindende neon kleuren. Mijn linkervoet wordt toegedekt door kanariegele strepen en mijn rechtervoet door knalpaarse en
pauwblauwe. Günther is niet van het mooi, maar van het praktisch. Als we een dikke vlieg in onze kamer horen rondzoemen hoeven we niet ver te zoeken. We kunnen één van drie vliegenmeppers van een
spijker aan de muur grijpen. Günther heeft ze gezellig afgewisseld met bloemenschilderijtjes. "Zo, weer een muur aangekleed", moet hij gedacht hebben. En met diezelfde praktische inslag heeft hij ook
de stopcontacten aangelegd. Voor een wekker en een beddelampje heb je stroom nodig, dus waar legt Günther de stopcontacten aan? Juist, op de houten rand van het bed. En dan ook maar meteen een hele
steckerdoos. Zo slaap ik met 2 Iphones, een e-reader en een IPad gezellig gerangschikt rondom mijn hoofdkussen. Zondag is dan toch het moment aangebroken om aan de Via Claudia Augusta te beginnen, de
oude Romeinse weg waarover de Romeinse legers te voet vanuit Venetië over de Alpen naar de noordelijke regio 's trokken. Wij lopen hem in omgekeerde richting. Waar we gisteravond nog de zonsondergang
boven de rivier de Lech bewonderden, regent het vandaag belletjes. "Het regent nooit een hele dag", zeg ik stoer terwijl ik de blauwe poncho over mijn hoofd en rugzak heen trek. In Beieren wel, zal
later blijken. Als twee vrolijke smurfen beginnen we aan de eerste etappe van ruim 20 km naar het dorpje Epfach. We volgen vandaag grotendeels de rivier, door bossen en weidevelden en hoeven dus niet
veel hoogtemeters te overbruggen. Helaas zijn de twee gehuchtjes waar we doorheen lopen zelfs te klein voor een kroeg, dus lunchen we in een overdekt bushokje. We hangen onze poncho's te drogen aan
de punaises van het aangekondigde lokale schlagerfestival. Kennelijk zien we er zieliger uit dan we zijn want de paar locals die we onderweg tegen komen knopen een praatje met ons aan. Ze
verontschuldigen zich bijna voor de regen; de landbouw had het hard nodig na vele droge weken. Kennelijk is het weer hier alles of niets. En vandaag is het alles. Zo komen we druipend aan bij ons
overnachtingsadresje, een familie die haar Ferienwohnung wel voor een nachtje aan ons wil verhuren. Deze gastvrouw zou de zus van Günther kunnen zijn wat betreft gastvrijheid: we mogen onze schoenen
en kleding in het rommelhok bij de warmwaterketel hangen waar alles heerlijk snel droog wordt. Na een warme douche samen op de bank, net op tijd voor Nederland-Mexico, een beetje onwennig met Duits
commentaar. Daarna klinken we op de overwinning in de dorpsherberg waar we al snel bekend staan als 'die Holländern'. En zo slapen we deze nacht naast 100 stampvoetende konijnen. Een uit de hand
gelopen hobby van onze gastvrouw. Wij gunnen iedereen in Beieren zijn eigenaardigheden. Het lukt de stampertjes trouwens niet om ons uit onze slaap te houden. Maandag 30 juni is onze gastvrouw al
verse broodjes voor ons gaan halen in een dorp waar de bakker wel open is op maandagochtend en lopen wij daarna zo'n 16 km naar Schongau. Een mooie route tot het lichte gespatter niet meer te negeren
is en zich omvormt tot heuse hoosbuien. Inmiddels geroutineerd schieten we weer in de poncho's. We vestigen onze hoop op het enige dorp met een Gasthof dat we vandaag onderweg tegenkomen. Wellicht
kunnen we daar even de ergste buien afwachten. Maar er hangt een papiertje op de deur dat ze nog wel kamers verhuren, maar geen eten en drinken meer serveren. We doen net of we dat niet kunnen lezen
en bellen aan, inmiddels wetend dat onze aanblik medelijden opwekt bij de vriendelijke Beierse families. "Ach, ik ben er nu toch, zegt de gastvrouw, dus een kopje koffie maken is geen probleem." En
zo keuvelen we gezellig wat met dit echtpaar aan de Stammtisch, drogen zelf op en anderhalf uur later is het ook buiten droog. Het zal niet heel lang duren... Maar het gaat de goede kant op: gisteren
100% regen, vandaag 60%, over twee dagen droog en zonnig? Daar hebben we dan toch die liebe Gott voor nodig, want dat lukt zelfs Günther niet!
Aan alles komt een einde. Ook aan deze fantastische reis.
Gisteravond hebben we in het Summit Hotel, na een middagje slenteren in het oude centrum van het stadje Bhaktapur, mee gedaan aan de vrijdagavond BBQ. Samen met een flesje koele Chardonnay was dat
een lekkere afsluiting.
Zojuist heeft Rakesh ons per taxi op het vliegveld afgezet. Hij had voor ons beiden een zijden 'safe yourney' shawltje bij zich. Adressen en telefoonnummers uitgewisseld, een laatste omhelzing en
dan zwaaien we, na 2,5 week intensief contact, elkaar gedag. Ik heb altijd een beetje weemoedig gevoel, bij de start van de terugreis. We hebben zulke bijzondere ervaringen opgedaan, dat is
moeilijk om los te laten. Net of je nog met wat plakkerige lijmdraadjes verbonden zit aan Nepal. Met name de trekking in die overweldigende natuur in Upper Mustang. Dat verlaten gebied met de
prachtige kleurschakeringen in de bergen. Alleen maar heel blij worden van al het moois wat je om heen ziet. De fysieke effecten voelen van op grote hoogte zijn. De simpele manier van leven in de
dorpen. En de vriendelijkheid en gastvrijheid overal om je heen. Ook al is er weinig, alles wordt gedeeld. Je wordt overspoeld met aandacht en zorg. Het is even wennen, maar het is een mooie basis
levenshouding.
Maar ook het chaotische verkeer in Kathmandu, de rit per jeep naar Pokhara, de tempels, de monniken, relaxen aan de waterkant van Pokhara....het waren 3 geweldige weken. Het reisschema was ruim
genoeg opgezet om overal volop van te kunnen genieten. Waarvoor dank aan Snow Leopard Adventures, die ons hierover geadviseerd heeft en vervolgens alles geregeld heeft. Leve de kleine
gespecialiseerde reisorganisaties zoals jullie. Jullie persoonlijke aandacht, vooraf maar ook onderweg, was bijzonder. Job well done!
We gaan nu boarden voor Abu Dhabi. Beste blogvolgers, vanaf nu moet jullie weer gewoon een saaie krant gaan lezen, of zelfs gaan werken (Peter ;-) ). Dit was het laatste blogverhaal. Nogmaals dank
voor het virtueel met ons meereizen. We zien elkaar weer in Nederland!
Donderdag 18 juli. Vandaag ontbijten we pas om 08:30 uur en drinken daarna op het overdekte terras een potje thee leeg en wachten een paar regenbuien af. De hotelkat houdt inderdaad nog steeds van
mannen met grote voeten en krult zich weer genoeglijk op Erwins schoot op. Boekje erbij, helemaal goed!
Rakesh zit vanochtend in een training voor gidsen en sluit zich om 13:00 uur bij ons aan. Samen lopen we naar Summit Trekking om daar ons evaluatieformulier van de trekking bij de baas van Rakesh
in te dienen, maar ook om ons gezamenlijke plan te bespreken om Rakesh een week naar Nederland te laten komen. Hij is nog nooit in het buitenland geweest en zou het geweldig vinden om een Europees
land te zien. Hij ziet het als een manier om zich verder te ontwikkelen. Ik heb al een enorm respect voor hem, hoe hij zich op eigen kracht van drager naar gids ontwikkeld heeft en zichzelf Engels
heeft geleerd door met touristen te praten. Iemand met potentieel, nieuwsgierigheid en drive. In Nederland zou hij een op maat gemaakt ontwikkeltraject aangeboden krijgen. Hier moet je zelf alle
kansen grijpen. Hij is vaak gids van Nederlanders en Engelsen en we denken dat hij zijn klanten nog beter begrijpt als hij ziet hoe wij leven. Bovendien gun ik iedereen reiservaring; je leert er
veel van, het verruimt je blik en maakt je genuanceerder. We hebben elkaar in die twee weken trekking goed leren kennen, kunnen het prima met elkaar vinden en we hebben hem op het eind van de
trekking uitgenodigd om in de Kerstweek, als wij vrij zijn en het gidswerk in Nepal vrijwel stil ligt, een week bij ons te logeren en hem Nederland te laten zien. Ik merkte aan Rakesh dat hij een
beetje nerveus was hoe zijn baas op dit plan zou reageren. Maar uiteindelijk werkt hij ook al 13 jaar voor deze baas en, zoals ik al dacht, reageerde die positief. Hij gaat Rakesh helpen met het
regelen van een visum en vliegticket. Hij heeft goede contacten met het consulaat hier. Laten we hopen dat het plan slaagt. Het is leuk om de voorpret die jezelf hebt als je op reis gaat naar een
onbekend land, ook bij Rakesh in zijn ogen te zien.
Daarna voegen we ons met zijn drieen met een taxi weer in het drukke verkeer van Kathmandu en bezoeken Patan Durbar Square. Patan was vroeger een apart stadje maar is opgeslokt door het grote
Kathmandu. Het lijkt op Kathmandu Durbar square maar de tempels zijn verfijnder en prachtig versierd met gedetailleerd houtsnijwerk en koperbeslag. Het museum, dat in het oude paleis gevestigd is,
heeft mooie Buddha beelden in zijn collectie, geeft uitleg over de gebruikte technieken en ik leer de betekenis van de verschillende handposities van de Buddha.
En ja....met weer een ander gebutst en gedeukt piepklein taxi-tje ritsen we ons opnieuw soepeltjes in het verkeer op weg naar Bodhnath, de grootste Budha Stupa ter wereld. Het bekende plaatje dat
voorop iedere reisgids van Nepal staat. De ogen van de Budha volgen je overal, het is de Nepalese versie van de Mona Lisa. We zijn er precies op het goede moment want veel Budhisten lopen zowel 's
ochtends als ' s middags driemaal een rondje rondom deze stupa. Wij maken het middagrondje mee. Een bont gezelschap van monniken, oude mensen, schoolkinderen, gehandicapten, toeristen en
zakenmensen vormt een menselijke file. De gebedsmolentjes draaien op volle toeren en de winkeltjes die er in een ronde boog omheen gebouwd zijn proberen iedereen te verleiden om naast de hemelse
zaken toch vooral ook aandacht te schenken aan aardse zaken. Af en toe stropt de file omdat iemand languit op zijn buik op de grond gaat liggen om te bidden, de 'extended version' van knielen.
Wij tarten het lot door het bij 1 rondje rond de stupa te houden en dan door te gaan naar Pashupatinath, het Hindu tempelcomplex, waar crematies plaatsvinden. Ik heb dit aan de Ganges in India al
eens gezien, maar blijf me er over verbazen. Op de ene oever wordt de overledene op een soort brandstapel van hout en riet, dat in de heilige maar zwaar vervuilde rivier is gedompeld, geëerd en
door de familie in brand gestoken en op de tegenoverliggende oever zitten andere Nepalezen en toeristen te kijken naar dit ritueel. Er lopen zelfs meisjes tussendoor die chips en drankjes verkopen
aan het publiek, wat de vele apen dan weer proberen te pikken. Tel daar nog 20 blaffende straathonden bij op, een stuk of 5 heilige koeien die overal door heen banjeren en 4 veel te commercieel
geworden 'heilige mannen' in gele gewaden en met beschilderde gezichten en je hebt een beeld van dit bonte circus. Een plek die zeer verschillende emoties bij je oproept.
Tenslotte keren we terug naar onze groene oase en gaan daarna samen met Rakesh eten in restaurant Cibo, een tip van een paar Schotten die we tijdens onze trekking hadden ontmoet en die wonen en
werken in Kathmandu. We eten er heerlijke, spicy tapas met een koel wit wijntje. Mmmm...
We willen jullie graag even laten weten dat wij ook erg genieten van al jullie leuke reacties op onze verhalen en foto's. Het genoegen is dus wederzijds! Door de blogverhalen te schrijven en de
foto's te selecteren mijmeren we iedere dag samen een beetje na over alles wat we weer gezien en beleefd hebben.
Leuk om te lezen, Bert, dat onze verhalen zelfs voor de groentebestellingen gaan :-). En Bea, we vinden het juist erg leuk dat je bijna ieder dag zo spontaan reageert. We wonen niet dicht bij
elkaar in de buurt en zo leef je toch met ons mee. Inge, ik vind dat jouw fileleed net zo goed meetelt. En Floor, gaan jullie dit jaar nog op reis of teren jullie nog op Mongolië? En lieve ouders,
broer en andere familieleden en vrienden, tof dat jullie ons zo met aandacht volgen.
En natuurlijk Snowleopard, onze reisorganisatie; leuk dat jullie ook ons blog lezen en zelfs e-mailen om te checken of we veilig in Pokhara aangekomen zijn. Dat is nog eens persoonlijke aandacht!
We gaan hier nog een paar dagen van Kathmandu genieten. Wordt vervolgd!!
Dinsdag 16 juli. Een rijtje mieren paradeert parmantig om het mierenlokdoosje heen, een hagedisje schiet schichtig weg als ik de gordijnen open trek en ik win de race 'wie is het eerste bij de
wc-pot' van een duizendpoot. We zijn weer in het laaggelegen Pokhara, waar een warme, klamme deken over de stad ligt en de temperaturen 's middags oplopen tot boven de 35 graden. Waar je een
wierookbrandertje aan je voeten nodig hebt om de muggen weg te houden. Maar ook dat Pokhara waar de vogels je vrolijk wakker kwetteren, je weer volop vers fruit bij je ontbijt krijgt en waar de
zwarte vlinders over de exotische planten in de tuin van ons hotel Mumms Garden scheren. De fleecevesten gaan de tas weer in, de parapluutjes komen er uit.
Rakesh heeft vandaag een vrije dag en we hebben afgesproken om die samen door te brengen. ' s ochtends bekijken we een tweetal grotten en Davis' Fall, een waterval die vernoemd is naar de persoon
die er ooit ingedonderd is. Na de vele watervallen van gisteren, tijdens onze rit van Jomson naar Pokhara, vallen deze waterval en grot een beetje tegen. Maar de Indiaase families die hier in grote
getale komen bidden vormen een kleurrijk geheel om naar te kijken. Ik krijg de zoveelste rode stip op mijn voorhoofd voor geluk en gezondheid en we worden weer regelmatig op de foto gevraagd.
's middags gaan we shoppen in het grootste warenhuis van Pokhara. Wat een hoeveelheid beveiligingsmensen hier! Erwin wil graag nieuwe Teva sandalen kopen, maar het winkelmeisje heft hopeloos haar
prachtig met henna beschilderde handen ten hemel als hij om maat 44 vraagt. Uiteindelijk weet ze uit de hele stapel dozen een paar 44 te vissen, maar dat blijkt dan een Nepalese maat 44 te zijn.
Erwins tenen jubelen vrolijk over het randje van de sandalen heen. Ook enkele andere Nepalese klanten bemoeien zich er hoofdschuddend mee. Hoe krijgen we deze reus aangekleed? Kortom, het wordt een
gezellige bende daar op die schoenenafdeling.
Maar sandalen levert het niet op. Tsja, dan rest ons niks anders dan ons geld te spenderen aan een ijsje. De eerste van deze vakantie. Voor de supermarkt staan bankjes in de schaduw, waar iedereen
genoeglijk een ijsje of een gebakje zit te eten. Een komen en gaan van allerlei soorten mensen die net hebben geshopt. Een prima plek om de ergste hitte even af te wachten.
Daarna lopen we de stad met zijn vele kleine winkeltjes door en vinden daar zowaar Teva's in maat 44 in een piepklein outdoor winkeltje en een nieuwe regenponcho voor mij. En dat voor een appel en
een ei. Kun je er een stuk of 10 voor verslijten vergeleken met de prijzen in Nederland. We verbazen ons weer over de koeien en waterbuffels die lekker heilig overal in de weg staan. Blijft toch
voor ons een vreemd straatbeeld; koeien midden in de stad. Onderweg staan we nog even te kijken bij de opnames van een werkelijk vreselijke kitscherige Bollywood film. Een jongen en een meisje
moeten duizend keer opnieuw een dansje doen en elkaar daarbij verliefd in de ogen blikken. Op de achtergrond klappen en dansen zo'n 70 andere dames mee. Iedere keer roept de zeer irritante
regisseur: "stop", loopt met zijn microfoon voor de geluidsboxen langs...pieeeeeeeeeeep...en geeft weer nieuwe aanwijzingen aan het stel. En dat bij 35 graden. Alle spontaniteit is verdwenen. De
dames in het achtergrond dansgroepje raken het ook zat. Sommigen pakken gewoon hun tas op en gaan boodschappen doen. Een heerlijke Nepalese chaos, waarvan we het einde maar niet afwachten.
In de namiddag slenteren we langs de lakeside van Pokhara. Hier hangt een hele relaxte sfeer. Doet een beetje aan de hippie tijd denken, er waaien vlagen Bob Marley muziek voorbij en je ziet er ook
allerlei vreemdsoortige toeristen met roze punkhaar en wijde gewaden. Bij een langzaam ondergaande zon turen we over het meer uit naar de bergen. Vreemde witte vogels scheren over het water. We
dineren aan de waterkant in een prachtige groene tuin van een restaurant en klinken met Rakesh nog een keer op onze mooie trekking in Upper Mustang.
Woensdag 17 juli rijden we samen met Rakesh in een luxe taxi over een asfaltweg (!) van Pokhara terug naar Kathmandu. Een rit van bijna 7 uur met een lange file van walmende, puffende en zwart roet
uitbrakende vrachtwagens en bussen die allemaal Kathmandu in willen. Aangezien de weg maar 2 rijstroken heeft gaat dat met veel getoeter, geduw en getrek gepaard. Maar als we aankomen in het Summit
hotel in Kathmandu wacht ons een aangename verrassing. Nog voor we onze mond hebben kunnen open doen vertellen drie glimlachende Nepalezen aan de receptie ons dat onze eenvoudige budgetkamer
ge-upgrade is naar een luxe kamer. We hebben een eigen douche en toilet! We hebben witte schone handdoeken! We hebben een zeepje! En we hebben airco op de kamer! We moeten nog eens uitzoeken welke
'onzichtbare hand' dit nu weer geregeld heeft.... Maar nu zakken we eerst lekker weg in de rieten stoelen in de tuin en bestellen een cocktail. Het leven is goed!
