Een beetje teleurgesteld ben ik wel als ik bij de douane in Auckland geen certificaat ’24 uur geduldig stilzitten’ ontvang. Want ik vind het uitzitten van deze vliegreis een mega prestatie als beweeglijk persoon. Daar staat tegenover dat we met een vriendelijk “hi guys” begroet worden. Das andere koek dan de stuurs kijkende Chinese douaniers in Hong Kong waar we ons bijna in een Efteling attractie waanden door de eindeloze zigzaggende rij tot aan de, jawel, toch wel 4 open balies. Maar achter die Chinese grens wachtte een zwembad en een bed waar we 4 uur horizontaal (!) in konden slapen. En dat doet een mens goed!

Terug naar onze vriendelijke Kiwi in Auckland. Als je wandelschoenen maar schoon zijn dan is hier de douane je beste vriend. Wie er het land inkomt lijkt minder belangrijk te zijn dan ‘wat‘ er het land inkomt. Als eiland zijn ze vooral beducht op verspreiding van ziektes, dus zelfs blubber onder je wandelschoenen wordt als bedreiging gezien. Gelukkig waren we hier op voorbereid en waren onze outdoor spullen spik en span.

We scoren snel een lokale SIM kaart op het vliegveld en nog maar een kop koffie voordat we aan de laatste anderhalf uur vliegen beginnen. Als we in Queenstown op het Zuidereiland aankomen is het hier inmiddels zondagmiddag. 19.000 km overbrugd, ik weet niet hoeveel tijdzones doorkruist en nu staan we in de zon en eindelijk in de frisse buitenlucht: YES! Eigenlijk voelen we ons nog verrassend fit, dus hop die huurauto ophalen en de vuurdoop in links rijden ondergaan. Dat valt eigenlijk ook best mee behalve dan dat we 1.000 keer onze ruitenwisser aanzetten als we eigenlijk een knipperlicht willen gebruiken. Die hendels zitten ook andersom…pfff.

Het weer is prima; ‘s ochtends wel koud, maar als de zon er door komt wordt ‘t zo’n 16-17 graden. Prima weer om lekker actief te zijn. Na een eerste nacht in onze B&B in Queenstown huren we gravelbikes en maken we een prachtige fietstocht van Arrowtown door de Gibbston valley. lekker in beweging na al dat zitten.

Arrowtown is een oud goudzoekersdorpje waar jonge Chinezen in 1860 tijdens de gold rush naar toe werden gehaald om voor Europeanen goud te delven. Zoals met de meeste gastarbeiders werden ze, nadat het goud gedolven was, gediscrimineerd en was men ze liever kwijt dan rijk. Degenen die bleven leefden in krakkemikkige hutjes en zochten naar goud met zeven (pannen) in de rivier die door het dorp loopt. Een enkeling werd rijk, de meesten hadden een geïsoleerd en armoedig bestaan.

Nadat we het historische Chinese dorpje bekeken hebben drinken we een kop koffie en raken in gesprek met een koppel dat van origine Zuid Afrikaans is. De man herkende ons Nederlands en spreekt ons in het Zuid Afrikaans aan. Er volgt een mooi gesprek waarin ze vertellen dat ze na de apartheid in Zuid Afrika naar Australië zijn verhuisd omdat ze dat niet meer wilden meemaken. Naar hun mening polariseert Australië ook steeds meer rondom de discussie over erkenning van de rechten van de aboriginals in de grondwet. Dat maakte dat ze voor de tweede keer hun homeland verlieten en zich vestigden in Nieuw Zeeland. De meer verdraagzame en vriendelijke cultuur spreekt ze aan. Ik geniet van dit soort toevallige ontmoetingen en vind het fantastisch als mensen dit soort persoonlijke verhalen over keuzes in hun leven met je willen delen.

De gravelbikes blijken allemaal e-bikes te zijn. Dat is nieuw voor ons, beiden hebben we nog nooit op een e-bike gefietst. Maar dat wijst zich eigenlijk vanzelf en ik moet toegeven dat het heuvelop lekker is als je ‘een duwtje in de rug’ krijgt van je eigen fiets. Ik beken het eerlijk want ik gaf altijd af op e-mountainbikes. Je wilt sportief fietsen en daar vond ik een batterij niet bij passen. Maar als niet echt geoefende mountainbiker moet ik toch erkennen dat het op zo’n toertocht in de heuvels gewoon lekker relaxed is. Met de fiets volgen we diezelfde rivier waarin naar goud werd gezocht. Helaas weinig goud dat er blinkt voor ons… we steken hem een paar keer over via mooie hangbruggen en fietsen door een prachtige canyon. Uiteindelijk verbreedt die zich en komen we in de open wijnvelden met om de kilometer een wijnhuis. Op het eindpunt klinken we op het terras van wijnhuis Mnt Rosa in het zonnetje met een heerlijk glas witte wijn. We worden opgehaald met een transfer busje en weer netjes bij onze B&B afgezet. Wat een heerlijke eerste dag! Het is qua natuur wel even wennen aan de gele en rode herfstkleuren terwijl we thuis net in de roze lentebloesem zaten. Hier beleven we de Indian Summer.

De dag daarna reizen we door naar Te Anau in Fjordland. Een hoek van Nieuw Zeeland die veel mensen overslaan omdat het behoorlijk wat tijd kost om er te komen en je ook dezelfde weg terug moet rijden om er weer weg te komen.

We maken op woensdag 3 April een werkelijk fenomenale toertocht met de auto naar Milford Sound. Sound is een ander woord voor fjord. Het begin van de tocht voert langs geel grasland met ontelbare aantallen schapen. We maken onderweg korte wandelingen naar watervallen en een mirrorlake, we verwonderen ons over de weelderig groene begroeiing in de oerbossen en zien de besneeuwde bergen steeds dichterbij komen. De afwisseling van de natuur is enorm; bij de ene wandeling loop je tussen de bemoste bomen die zo uit de Lord of the Rings weggelopen kunnen zijn, bij het volgende uitzichtspunt kijk je naar loodrechte grijze rotswanden met watervallen gevoed door eeuwige sneeuw. We steken met een 1-baans tunnel van 1,2 kilometer een bergmassief door en eindigen uiteindelijk bij Milford Sound, het beroemde fjord. Precies als we daar onze wandeling hebben afgerond, barst de regen los. Perfect timing!

Morgen gaan we een overnight boottocht maken in Doubtful Sound, een fjord iets verder naar het zuiden. We duimen voor een beetje droog weer. Verrekijker gaat mee in de hoop wat sea wildlife te spotten.

(Zie ook de foto serie met dezelfde titel bij dit verhaal)