Ik mocht hem direct. Meteen vanaf het moment dat ik de tekst op zijn website las. Günther schreef dat als je luxe zoekt, je een hotel in het centrum moet boeken. Zijn Gasthof ligt 900 meter buiten de Altstadt van Landsberg en daar kennen ze geen stadse fratsen. Günther schreef dat ze slechts een eenvoudige Beierse familie zijn en zo ook hun Gasthof runnen. Kijk, dat is nog eens een duidelijke positionering! Na onze relaxte 10-urige treinreis komen we op zaterdagavond 28 juni aan bij het laatste station: het fotogenieke Landsberg am Lech. Echt zo'n plaatje waar je een puzzel van 2.000 stukjes van zou kunnen maken. Met liefde geschilderde huisjes in alle denkbare kleuren, sfeervolle oude poorten en lonkende terrassen. O ja, we zijn in Beieren. Lederhosen en Dirndljurken behoren opeens tot het normale straatbeeld, zo ook halve liters bier en woensdag is hier schnitzeldag. Je eerste vakantiedag afsluiten met een avondzonnetje, etentje op een terras en een Italiaans ijsje vind ik dan persoonlijk wel weer grote luxe! Günther schenkt ons onbedoeld een paar wijze levenslessen. Dat gastvrijheid iets anders is dan luxe weet Günther al lang. "Für Wunder ist das lieber Gott zuständig, aber um alles Andere kümmere ich mich, damit Sie einen schönen Aufenthalt haben." Dat schrijft hij op een eenvoudig A4-tje achterop de kamerdeur. Geavanceerd design is compleet aan Günther voorbij gegaan. Dat blijkt uit zijn beddegoedkeuze. Daarvoor heeft hij zich laten inspireren door de huizen in zijn stadje, die alle kleuren van de regenboog hebben. Günther heeft dat echter nog wat extremer doorgevoerd, de rustige pasteltinten zijn vervangen door oogverblindende neon kleuren. Mijn linkervoet wordt toegedekt door kanariegele strepen en mijn rechtervoet door knalpaarse en pauwblauwe. Günther is niet van het mooi, maar van het praktisch. Als we een dikke vlieg in onze kamer horen rondzoemen hoeven we niet ver te zoeken. We kunnen één van drie vliegenmeppers van een spijker aan de muur grijpen. Günther heeft ze gezellig afgewisseld met bloemenschilderijtjes. "Zo, weer een muur aangekleed", moet hij gedacht hebben. En met diezelfde praktische inslag heeft hij ook de stopcontacten aangelegd. Voor een wekker en een beddelampje heb je stroom nodig, dus waar legt Günther de stopcontacten aan? Juist, op de houten rand van het bed. En dan ook maar meteen een hele steckerdoos. Zo slaap ik met 2 Iphones, een e-reader en een IPad gezellig gerangschikt rondom mijn hoofdkussen. Zondag is dan toch het moment aangebroken om aan de Via Claudia Augusta te beginnen, de oude Romeinse weg waarover de Romeinse legers te voet vanuit Venetië over de Alpen naar de noordelijke regio 's trokken. Wij lopen hem in omgekeerde richting. Waar we gisteravond nog de zonsondergang boven de rivier de Lech bewonderden, regent het vandaag belletjes. "Het regent nooit een hele dag", zeg ik stoer terwijl ik de blauwe poncho over mijn hoofd en rugzak heen trek. In Beieren wel, zal later blijken. Als twee vrolijke smurfen beginnen we aan de eerste etappe van ruim 20 km naar het dorpje Epfach. We volgen vandaag grotendeels de rivier, door bossen en weidevelden en hoeven dus niet veel hoogtemeters te overbruggen. Helaas zijn de twee gehuchtjes waar we doorheen lopen zelfs te klein voor een kroeg, dus lunchen we in een overdekt bushokje. We hangen onze poncho's te drogen aan de punaises van het aangekondigde lokale schlagerfestival. Kennelijk zien we er zieliger uit dan we zijn want de paar locals die we onderweg tegen komen knopen een praatje met ons aan. Ze verontschuldigen zich bijna voor de regen; de landbouw had het hard nodig na vele droge weken. Kennelijk is het weer hier alles of niets. En vandaag is het alles. Zo komen we druipend aan bij ons overnachtingsadresje, een familie die haar Ferienwohnung wel voor een nachtje aan ons wil verhuren. Deze gastvrouw zou de zus van Günther kunnen zijn wat betreft gastvrijheid: we mogen onze schoenen en kleding in het rommelhok bij de warmwaterketel hangen waar alles heerlijk snel droog wordt. Na een warme douche samen op de bank, net op tijd voor Nederland-Mexico, een beetje onwennig met Duits commentaar. Daarna klinken we op de overwinning in de dorpsherberg waar we al snel bekend staan als 'die Holländern'. En zo slapen we deze nacht naast 100 stampvoetende konijnen. Een uit de hand gelopen hobby van onze gastvrouw. Wij gunnen iedereen in Beieren zijn eigenaardigheden. Het lukt de stampertjes trouwens niet om ons uit onze slaap te houden. Maandag 30 juni is onze gastvrouw al verse broodjes voor ons gaan halen in een dorp waar de bakker wel open is op maandagochtend en lopen wij daarna zo'n 16 km naar Schongau. Een mooie route tot het lichte gespatter niet meer te negeren is en zich omvormt tot heuse hoosbuien. Inmiddels geroutineerd schieten we weer in de poncho's. We vestigen onze hoop op het enige dorp met een Gasthof dat we vandaag onderweg tegenkomen. Wellicht kunnen we daar even de ergste buien afwachten. Maar er hangt een papiertje op de deur dat ze nog wel kamers verhuren, maar geen eten en drinken meer serveren. We doen net of we dat niet kunnen lezen en bellen aan, inmiddels wetend dat onze aanblik medelijden opwekt bij de vriendelijke Beierse families. "Ach, ik ben er nu toch, zegt de gastvrouw, dus een kopje koffie maken is geen probleem." En zo keuvelen we gezellig wat met dit echtpaar aan de Stammtisch, drogen zelf op en anderhalf uur later is het ook buiten droog. Het zal niet heel lang duren... Maar het gaat de goede kant op: gisteren 100% regen, vandaag 60%, over twee dagen droog en zonnig? Daar hebben we dan toch die liebe Gott voor nodig, want dat lukt zelfs Günther niet!