Wie zaagt de meeste bomen om

Wie zaagt de meeste bomen om? Nee, dit is geen titel van een flauw spelletje dat we hebben verzonnen om de tijd te doden in de trein. We spelen trouwens wel veel flauwe spelletjes, zoals pesten en ezelen. Wie kent ze niet? Eh....ik. Maar goed, dit zijn geen spellen waar je weken over doet om ze onder de knie te krijgen, dus na een proefpotje ezel ik even vrolijk mee. En met een slokje wodka erbij wordt het nog bijna een intelligent spel. We spelen dit met Floor en Marco, die we in Moskou hebben leren kennen, en twee jonge studentes. Zij reizen met zijn vieren in een coupe, iets verderop in onze wagon. Op de paar stations waar we stoppen scoren we met zijn vieren eten, wat vele malen goedkoper is dan in de restauratiewagen. De Babuschka's die het verkopen zijn een feest om naar te kijken, je gunt ze gewoon de handel. In karretjes en mandjes, warm of koel gehouden tussen oude gewatteerde jassen voeren ze alles aan wat je in de trein maar nodig zou kunnen hebben: keurig in plastic verpakte maaltijden met kip, aardappel en de inmiddels beruchte augurken. Schijn je bij wodka te moeten eten.... Maar voor een habbekratski koop je ook vers geplukte bosaardbeien, frambozen, brood en altijd handig in de trein...een knuffelbeest van een meter hoog. Maar goed, even terug naar het verhaal. De titel van het verhaal slaat niet alleen op het landschap dat we aan ons voorbij zien trekkken. Daarin zou je met het grootste gemak een wedstrijdje bomen omhakken kunnen doen zonder dat het enig effect zou hebben op de enorme hoeveelheden berkenbossen en woeste gronden. Deze verhaaltitel is zeker ook van toepassing op de twee Russiche medereizigers in onze 4-persoonscoupe; Olla en de naam van de man ben ik vergeten. Laat ik hun aanwezigheid omschrijven als vriendelijk, maar nogal ruimtevullend. Ze vullen hun treindagen met eten, slapen en roken en daar zijn ze echt meesters in! Wat resulteert in teveel lijf wat heerlijk meedeint, zucht, steunt en ressoneert als ze slapen. Een heel scala van toonhoogtes komt uit deze twee klankkasten. De eerste nacht was het een nek-aan-nek race tussen Olla en haar man, er werden die nacht heel wat bomen omgezaagd. En natuurlijk houden ze ook van uitslapen, dus 's ochtends ben ik met e-reader naar de restauratiewagen gevlucht en heb daar een lekker ontbijtje gegeten. Erwin volgde al snel. En dat leidde tot een leuke en interessante ontmoeting met een Russische ondernemer die met deze trein op weg was naar zijn ouders. "Zo heb ieder nadeel z'n voordeel", om met onze beroemde voetballer te spreken. Waar we ons bij Lumin druk maken om de juiste positionering en logische combinatie van onze diensten had deze ondernemer een bouwbedrijf in het zuiden van Rusland en een fabriek die plastic flessen produceerde in het oosten. Had niks met elkaar te maken, behalve dat je met beiden geld verdient. Dat alles had hem een huis in Italiaanse stijl opgeleverd. De manier waarop hij dat zei, bleek dat dat wel het summum van design was. En dat terwijl we ondertussen langs armoedige houten boerenhuisjes rijden. Dit was duidelijk een man die 20 jaar geleden zijn kansen heeft gegrepen. Zijn vader had 40 jaar in dezelfde fabriek gewerkt en had nu een klein pensioentje en hij zelf switchte zijn carriere van kernfysicus naar aannemer/fabrieksdirecteur. Van die veranderbereidheid kunnen wij dan weer wat leren. De tweede nacht in de trein waren we op de bomen-omzaag-wedstrijd voorbereid en hebben we onze 'gele jongens' als wapen in de strijd gegooid en toen wonnen wij! Wat kun je tevreden zijn met een zakje gele oordoppen van de Gamma! Dit verhaal wordt momenteel trouwens auditief ondersteund door een live optreden van Olla, waarvan ik jullie helaas niet kan laten meegenieten. Na het ontbijt is het natuurlijk weer tijd voor een tukje voor Olla. Stel je voor dat je al dat kostbare eten zou verteren door lichaamsbeweging. Zonde natuurlijk van de investering in jezelf. Dit verhaal is geschreven op zondag 1 juli, 09:30 uur Moskou tijd. Dat is de tijd die onze provodniki aanhouden gedurende de hele treinreis, dus hebben we onze horloges maar op die tijd staan, want met deze dames wil je geen ruzie krijgen! Als zij op hun horloge wijzen is het de bedoeling dat je als de wiedeweerga de trein weer ingaat en geen getreuzel! Maar goed, onder dat strenge uniform zitten twee lieve, zeer verzorgende vrouwen die onze wagon keurig schoon houden, kleine snacks verkopen en zelfs ieder dag stofzuigen. Dan tilt de hele trein zijn voeten op. Kortom, prima service, ze houden er alleen wel van als alles ordelijk en volgens schema verloopt. Dit verhaal eindigt omdat Olla wakker wordt en dan moet zelfs de I-pad even wijken...

She is wearing a short skirt and high heels...

She is wearing a short shirt and high heels... Ja, zo,n titel trekt wel lezers, hè.....:-) Op donderdag en vrijdag 28 en 29 juni konden we al onze vooroordelen over Moskou laten varen. Erwin had zich een stad vol lelijke, grove mensen voorgesteld, maar de straten werden bevolkt door langbenige, knappe vrouwen, wankelend op extreem hoge hakken. Maar ja, pech mannelijke blog lezers, ik had die dag de camera vast, dus dit stuk van het verhaal wordt niet visueel ondersteund. Je voelt je in Moskou veilig, het is schoon, de metro werkt perfect en is goedkoop, je kunt er lekker eten en het centrum loopt over van de dure en moderne winkels. Je moet als liefje van een oligarch toch ergens de creditcards van je man kunnen gebruiken, nietwaar....? Maar los daarvan is het indrukwekkend. De vele soorten en stijlen gebouwen, van de sierlijke Russisch orthodoxe kerken met de gouden koepels tot de 7 wolkenkrabbers die in Stalin stijl zijn opgetrokken. Alles is groot, breed en imponerend. Moskou wil indruk op je maken, dit is de hoofdstad van een wereldmacht lijkt alles uit te ademen. Toch wel een heel bijzonder moment om op het Rode plein te staan. We hebben het zo vaak op de tv gezien, bij militaire parades, bij het NOS journaal staan de nieuwslezers altijd voor de kathedraal of voor het Kremlin. En nu staan wij daar...terwijl je 20 jaar geleden het land nog niet inkwam...wow, wat een verandering! En wat is dat Kremlin groot....torentje van onze premier is dan een beetje zielig. De eerste dag zijn we samen op pad geweest met de metro, waar alles natuurlijk in Russisch schrift is aangegeven, maar ook dat went. Niet dat we het kunnen uitspreken, maar we herkennen de combinaties van tekens. Engels spreken doet bijna niemand hier, ook de jongeren niet. Dus wijzen we aan wat ons lekker lijkt en dat lukt prima. Alleen jammer dat je niet echt kunt praten met Russen. Vandaag was het dus leuk om met 2 andere Tiara reizigers en Elena, onze 24-jarige gids, op pad te zijn. Elena vertelde natuurlijk over de stad, maar minstens net zo interessant waren haar meningen over democratie, politici, haar verhalen over hoe ze zelf leeft en werkt, hoe haar ouders en grootouders leven en hoe ze denkt over de verschillende nationaliteiten die ze rondleidt door Moskou. Kortom, Moskou was echt een mooie ervaring. Dat hebben we toch al weer mooi in de pocket! Nu nog even douchen en dan stappen we vanavond om 23.45 uur op de 'echte' trein: de Trans Mongolië Express. Drie dagen en nachten op weg naar Irkutsk en het Baikal meer. Dus jullie moeten zeker 3 dagen wachten op een volgend berichtje....tot later

Grensoverschrijdend verhaal

Woensdag 27 juni, grens Belarus (wit Rusland) Onderweg van Amsterdam naar Moskou. Geen wifi in deze Russische trein. Dus dit berichtje moet even wachten tot we weer ergens wifi hebben. Vanacht in de trein geslapen, we hebben een 3-persoons slaapcoupé voor ons tweeën: mazzeltje. En zelfs met een piepklein wastafeltje en als klap op de vuurpijl: een nachtkastje! En dan niet met toiletartikelen, maar met een glazen karaf en drinkglazen. Je kunt je wodka toch niet uit een plastic bekertje drinken.... Overdag trekken de landschappen en vele stations aan je voorbij, binnen heerst er een intieme knusheid tussen alle reizigers en de conducteur van onze wagon. De conducteur loopt lekker op zijn slippers, een beetje kletsen, spelletje doen, boekje lezen en in het gangpad hangen en naar buiten kijken. Daar staat altijd het raam open en is iedereen te vinden die een praatje zoekt. Praten gaat met handen en voeten en een beetje Duits, maar glimlachen doet wonderen. Vanochtend kregen we zelfs een lekker kopje thee op bed van onze wagonconducteur! Maar wat onze conducteur niet voor ons kon oplossen is dat er geen ressturatiewagen aan de trein hangt. Oeps, daar hadden we tot aan Moskou niet echt op gerekend. Na een half pakje tuc's, 2 sultana's en een handje pinda's wordt je dan toch wat flauw. Maar....daar kwam onze redding al in zicht, zodra we bij de grens van Polen naar Belarus (Wit Rusland) kwamen, stonden ze ons al op te wachten: de moedertjes van Rusland, zoals ze genoemd worden. Ze verkopen kip, aardappelkoekjes, kwark, frambozen, mega augurken, bier en ...natuurlijk wodka. Zo hebben we ons maaltje bij elkaar gescharreld, prima! Na een hele dag waarin er eigenlijk niets gebeurt is de grens een knooppunt van activiteit: paspoort en visa controle, geld controle, eten kopen, onderstel van de trein wisselen, omdat Rusland een afwijkend spoor heeft. Afijn, 2,5 uur later rijden we Belarus in. Moskou, here we come! En natuurlijk iedereen bedankt voor de reacties op ons weblog. Enne...wordt er daar bij Lumin nog een beetje serieus gewerkt of kan ik dat de komende 5 weken gewoon vergeten. Als ik zo de reacties lees......en het is nog niet eens vrijdag?? We genieten trouwens ook van al jullie reacties, de morbide en melige humor is weer niet van de lucht, ga zo door dan doen wij dat ook. Morgen vertellen we over Moskou, nu net zoveel gedronken dat we het hotel terug kunnen vinden met de metrostations in Russisch schrift. Dat valt nog niet mee....maar we hebben lekker rondgezworven in de stad en lekker gegeten en gedronken. Hier kan t nog......

De kop is eraf

We zijn op pad. Wow!!! Weliswaar nog gewoon Hollandse polders op weg naar Amsterdam. Even de wifi in de trein uittesten.