Mijn vork blijft ergens halverwege mijn bord en mijn mond steken als ik achter Erwin’s stoel een nijlpaard voorbij zie lopen, dwars over het terrein van onze lodge. Eigenlijk is het ook niet zo heel raar want we zitten in het Nationale Park Murchison Falls op een steenworp afstand van de Nijl. ’S Avonds zijn de nijlpaarden actiever dan overdag. Overdag koelen ze zichzelf in het water, af en toe sproeien ze een straaltje water omhoog of blazen lui wat belletjes. Maar hier staat onze hippo doodgemoedereerd gras te grazen naast het toiletgebouw van de lodge. Lekker kort gras daar houdt ze van. Als we ’s avonds laat naar onze banda lopen moeten we flink zwaaien met onze zaklamp want vlak bij ons deurtje staat er ook weer een. Ze laat ons waslijntje met sokken en ondergoed gelukkig ongemoeid.

Het is de dag van de zwaargewichten, want diezelfde ochtend hebben we een neushoorn tracking gedaan. Ik moet zeggen dat ik het toch wel spannend vind om op 20 meter afstand van een neushoorn van 3 ton te staan. Als moeder Kori een paar stappen onze richting op zet voel je je hart wel even in de keel kloppen. Maar ze ziet er relaxed uit en onze ranger Edward maakt ook geen enkele beweging richting een veilige boom, dus ik vertrouw er maar op dat het goed is. Kori heeft een kalf van een jaar oud en nu het op het einde van de ochtend steeds warmer wordt zoeken ze samen de schaduw van een bosje op en laten hun lompe lijven in het zand vallen. Fantastisch dat ze in dit reservaat de neushoorns weer terug in Oeganda hebben gebracht. Tijdens het bewind van Idi Amin en Obote waren ze allemaal vanwege stroperij verdwenen. De Chinezen denken dat de hoorns, vermaald tot poeder, helpen tegen allerlei ziektes. Ze hebben dus nog steeds bescherming nodig. Nu wordt de populatie gelukkig weer opgebouwd. De neushoorns die ze hier hebben zijn de zogenaamde ‘white rhino’s’. Ik vraag hoe ze aan hun naam komen want ze zijn gewoon grijs. Ooit hebben een Nederlander en een Oegandees die beiden actief waren in de natuurbescherming elkaar verkeerd verstaan. De Nederlander zei ‘wide’ en doelde op de brede bek van deze rhino. de Oegandees dacht echter dat hij ‘white’ bedoelde. Vervolgens besloot iedereen om het maar zo te laten. Maar het mooiste aan het verhaal is dat er uiteindelijk ook een ‘black rhino’ is ontdekt, die in tegenstelling tot de eerste een smalle bek heeft. Hoe verwarrend kun je het maken.

Een dier waarover ik me hier ook verbaas is de leeuw. Die klimt in een vijgenboom als het hete savannegras rondom het middaguur te heet onder de voeten wordt. Languit liggen de leeuwen op een tak, hun poten bungelen aan twee kanten naar beneden. Het past niet echt bij het imago van de gevreesde koning van dierenrijk.

Inmiddels hebben we in anderhalve week onze big 5 compleet: luipaard, leeuw, neushoorn, buffel, olifant. En daarnaast al die andere dieren die we in het wild zien; de elegante giraffe met de mooie lange wimpers, de zebra die zich koelt met de witte strepen en verwarmt met de zwarte strepen, de schichtige antilopen die met wonderlijke haakse sprongen zich uit de voeten maken. De slimme bavianen met hun brutale blik. De chimpansees die gillend hoog in de bomen met het grootste gemak van tak naar tak slingeren, terwijl wij ze rennend op de grond proberen te volgen. De krokodil die op zijn gemak ligt te zonnen op de rots. De vogeltjes waarvan de mannetjes nestjes bouwen en de vrouwtjes de beste engineer kiezen. De nesten die ze niet mooi vinden gooien ze uit de boom. De wilde varkens, die met hun rare korte kale staartjes net boven het lange gras uitkomen. En het grote woud varken waarvan iedereen hier erg onder de indruk is. “He eats everything and I mean everything”. Zijn slachttanden zijn inderdaad imposant, verder is hij vooral lelijk. Het is heerlijk om zo in de wilde natuur te zijn, 360 graden rond te kunnen draaien en alleen maar savanne of groene wouden te zien, doorgroefd met rode zandwegen. Wat een wijds en vrij gevoel.

En vandaag hebben we als kers op de taart 1,5 uur over de Nijl gevaren. Zo’n rivier die tot de verbeelding spreekt. De bron is in Oeganda en uiteindelijk komt hij via Soedan en Egypte uiteindelijk uit in de Middellandse zee. Deze rivier concurreert met de Amazoneover wie de langste rivier van de wereld is. Het water heeft 3 maanden nodig om van bron naar eindpunt te stromen. Ik vind het een gaaf idee dat we op die rivier varen waarover zoveel ontdekkingsreizigers hebben gereisd en die historisch van zoveel waarde is geweest. De boot dropt ons onderaan de Murchison Falls en vervolgens klimmen we omhoog naar de top van de waterval. Machtig stort de Nijl zich hier naar beneden, hoog opspattende golven in een nauw ravijn, een verkoelende waternevel over ons sproeiend. Het zonlicht geeft de nevel alle kleuren van de regenboog.

Terwijl een paar veldmuizen dansen over het dakje van onze banda, schrijf ik de laatste zin van dit verhaaltje. Morgen op naar National Park Kidepo, in het noord oosten van Oeganda.