En dan sta je opeens oog in oog. Of eigenlijk is dat juist de verkeerde uitdrukking want ze gunt ons geen blik waardig. Als mama gorilla blaadjes eet, eet ze blaadjes. Als jij daar naar wil kijken moet je dat zelf maar weten. Onverstoorbaar zit ze daar, in een splitsing van 2 takken. Met haar tenen houdt ze zichzelf handig in evenwicht, met haar vingers trekt ze eindeloos blaadjes van de tak. We staan op 4 meter afstand ademloos te genieten van het schouwspel. Een lang gekoesterde wens komt uit.

We hebben mazzel want al na drie kwartier spotten de trackers ‘onze’ gorillafamilie, de Mucunguzi familie, bestaande uit 10 apen. Een werkelijk reusachtig silverback mannetje, een aantal vrouwtjes en jongen. Heel moeilijk zijn ze niet te spotten want door hun gewicht trekken ze de ranke bomen gewoon om. Zie je dus een vallende boom en hoor je een hoop luidruchtig geritsel dan zijn ze in de buurt.

Als mama geen blaadjes meer van haar gading kan vinden laat ze zich naar beneden vallen en zakt de familie verder de steile helling af. De trackers hakken een soort van paadje voor ons en glibberend en glijdend over de modder, de varens en de spekgladde boomwortels volgen wij ze. Jezelf vastgrijpend aan alles wat kan voorkomen dat je naar beneden dendert; lianen, takken of een van de 8 groepsgenoten. Het gemak waarmee de gorilla’s zich op deze bijna verticale berghelling in de jungle bewegen zijn wij ergens in de evolutie kwijt geraakt. En onze wandelstokken hebben we, zodra we de gorilla’s zagen moeten inleveren, want als er twee dingen zijn waar ze niet van houden zijn het wandelstokken en rode shirtjes. De jongen slingeren hoger in de bomen en tijdens dit spel ploffen ze regelmatig met luid gekraak naar beneden. En dan ontmoeten we mister silverback himself. Ook hij is zeer relaxed, zelfs als we hem tot op een meter afstand mogen naderen. Nog een stap en je zou hem kunnen aanraken. Er is geen moment oogcontact tussen hem en ons. Hij gromt af en toe eens wat tijdens het bladeren eten. Onze ranger Mir gromt dan geruststellend wat terug. Terwijl iedereen met de camera in de aanslag staat, blijft hij halsstarrig de andere kant opkijken, omgeven door een wolk van dansende muggen. Maar hij toont ons wel zijn brede zilver gestreepte rug en uiteindelijk reikt hij naar een hoger gelegen takje aan de boom en staat hij rechtop tegen de stam. Dan zie je pas hoe enorm hij is. Wat een machtig dier!

We mogen een uur bij de gorilla’s blijven en dan moeten we ze weer met rust laten. Ik ben onder de indruk hoe professioneel dit alles georganiseerd is. Er zijn nog maar 800 gorilla’s in Bwindi National Park. De permits om de gorilla’s te bezoeken zijn zeer gelimiteerd en worden uitgegeven door een soort Oegandese Natuurmonumenten, er mag maximaal een groep van 8 mensen 1 uur per dag bij de gorilla families komen. Wij hadden ze al in januari gereserveerd en toen waren bepaalde data al niet meer beschikbaar. De grote vraag wordt zo streng gereguleerd. De families worden in 2 jaar tijd door de rangers gewend gemaakt aan mensen door ze te tracken en ze dan te observeren. In het begin van deze periode vallen ze de rangers ook regelmatig aan. Komen met veel bombarie op ze af, maar uiteindelijk doen ze meestal niks. Het lijkt me, eerlijk gezegd, toch wel een erg spannend beroep. Uiteindelijk gaan ze in de loop van die 2 jaar de mens gewoon negeren en gaan gewoon door met waar ze mee bezig waren: slapen, spelen of eten. Omdat ze beschermd worden hebben ze ook werkelijk niks van mensen te vrezen. De stropers uit de omliggende dorpen, die voorheen de berg gorilla’s afschoten om goedkoop aan bushmeat te komen, zijn inmiddels allemaal betrokken bij het project. De gorilla’s zorgen voor werkgelegenheid in de regio voor rangers, dragers, trackers, personeel in de lodges, verkoop van lokale producten en handwerk. Ook wordt een gedeelte van het geld dat wij voor de permit betalen geïnvesteerd in sociale voorzieningen in de omliggende dorpen. Zo brengt het iets goeds voor deze behoorlijke arme regio en is een duurzaam systeem voor mens en dier gecreëerd.

Het is al onze tweede wandelsafari in drie dagen. De eerste was in Lake Mbuzo, waar we vanuit ons tentenkamp met een lokale ranger te voet door de savanne trokken. Bij het eerste ochtendgloren op pad. We zien de wilde varkens slaperig uit hun schuilplaats in de bush komen en ons wat verdwaasd aanstaren. De schrikachtige impala’s, waar de hoofdstad Kampala naar is vernoemd, rennen met speelse bokkensprongen van ons weg. Twee grote bruin/zwarte topi’s kruisen de geweien, maar de staarten zwaaien er nog bij, wat betekent dat het eerder spelen dan vechten is. Topi’s hebben een geheugen van slechts drie minuten en dan zijn ze al weer vergeten waarvoor ze ook al weer op de vlucht waren, waardoor ze een makkelijke prooi voor luipaard en leeuw zijn. Daarentegen halen ze dan wel weer een topsnelheid van 65 kilometer per uur. Wie niet slim is, moet hard kunnen rennen. De zebra’s staan rustig te grazen, de zon verovert het terrein, de vogels fluiten, een verdwaalde buffel kijkt ons na terwijl we verder lopen. Het is zo vredig en stil.

Het is altijd een prachtige ervaring om dieren zo in hun natuurlijke omgeving te zien en er tussen door te lopen. Hier wordt een mens zo rustig van!