Via een weg vol haarspeldbochten en gemene puntige stenen, die zeer toepasselijk ‘schoonmoeder’s tong’ heet, dalen we af van het hooggelegen bergmeer Son Kol naar het stadje Kochkor en daarna door naar de hoofdstad Bishkek. We rijden de warmte tegemoet, ieder uur kan er een laagje kleding uit.

Kochkor is het geboortedorp van Eles en haar moeder komt in de lunchpauze van haar werk speciaal even naar buiten om ons te ontmoeten. Ze wil nu ook wel eens met eigen ogen zien met wie haar dochter nu al bijna drie weken op pad is. Midden op een zanderige weg worden we hartelijk omhelst en gekust, terwijl het verkeer om ons heen krioelt.

Het Son Kol meer ligt op 3.000 meter en staat erom bekend dat je er vier seizoenen in één dag kunt meemaken. Gelukkig schijnt de zon als wij aankomen, maar ’s nachts wordt het op deze hoogte ijzingwekkend koud. De zuidkust van het meer is wit gestippeld met yurts van herdersfamilies die hier de zomer doorbrengen. De meeste families hebben vier of vijf yurts waarvan ze er een paar verhuren aan toeristen. Op één yurt zie ik zelfs een optimistisch bordje ‘hotel’ hangen. Wij slapen bij de familie van Rosa en zij heeft de fijne gewoonte om direct na het avondeten in de vier gasten yurts de kachel een beetje op te stoken zodat je warm naar bed gaat onder een 15 centimeter dik pakket van dekens.

Wij genieten tijdens een paardrijtocht langs de kust van het Son Kol meer van de vele kleuren die het water aanneemt. Moeiteloos worden groen en blauw in alle schakeringen aan één geregen. Onderweg komen we kuddes koeien, schapen, paarden en yaks tegen die met hun herders over de vlaktes dwalen. De bergen rondom het meer hangen in een mystieke waas, soms kleuren ze grijs en bij de zonsondergang gaan ze van oranje naar paars. Het is net een toverbal.

Als we terug komen van onze tocht te paard is er een groot Kirgizisch gezelschap aangekomen bij Rosa’s yurtcamp. 18 collega’s uit Bishkek die hier hun jaarlijkse personeelsuitje vieren. Dat gaat er wat anders aan toe dan bij ons. Het schaap dat ’s ochtends nog aan het washok stond vastgebonden wordt, na het uitspreken van diverse gelukswensen voor elkaar, geslacht. Eerst wordt er brood met jam gegeten, daarna volgt een onafgebroken rij schalen vol met schapenvlees. Dit alles wordt weggespoeld met wodka. Één van de mannen diept uit een ver weggezakt deel van zijn geheugen wat Engelse woorden op en blijkt in diverse Europese landen gewerkt te hebben. Zijn eerste baas was zelfs een Nederlander. Later biedt hij ons, als zijn ‘beste vrienden uit Nederland’, natuurlijk ook een glaasje wodka en een schapenpoot aan. Als wij al lang in bed liggen klinken hun stemmen nog steeds naast onze yurt. Midden in de nacht vergist ook één van de mannen zich en word ik wakker van een zaklampje dat in mijn ogen schijnt. Met een haastig gemompeld “excuse me” maakt hij zich weer uit de voeten. Die yurts lijken ook allemaal zo verdomd veel op elkaar…

De laatste dag brengen we in de hoofdstad Bishkek door. We slenteren over de uitgestrekte bazaar waar de noten, kruiden en broden hoog opgestapeld heerlijk liggen te geuren. Het art museum laat prachtige traditionele vilten kleden zien en ook moderne mode, die afgeleid is van de authentieke nomadenkleding. In deze stad viert de Kirgizische variant van de V&D nog hoogtijdagen. Van roze beha’s tot moderne mobieltjes tot wanstaltige staande klokken, alles van Chinese makelij is er verkrijgbaar. Verder heeft de stad nog steeds een communistische uitstraling met vierkante betonnen flats, kolossale overheidsgebouwen en een overvloed van beelden van beroemde mensen in de parken.

En dan breken toch echt de laatste uurtjes aan. Een beetje weemoedig beginnen we aan ons afscheidsdiner samen met twee andere Belgische gasten en weer het hele team van reisbureau Kyrgyz Muras. Eles, die onze mond en oren was gedurende deze indrukwekkende reis en ons in staat stelde te kunnen praten met de lokale families. Marat, onze chauffeur van de eerste week die zo’n heerlijke positieve energie om zich heen heeft hangen en Ybek, onze chauffeur van de laatste week die zo zorgzaam mijn blaren verzorgde. Met elkaar waren we drie weken een soort familie, zo close, we beleefden alles samen, sliepen zelfs samen. Als wij ze bedanken voor de onvergetelijke herinneringen, die we mee naar huis nemen, komen Marat en Ybek opeens met souveniertjes voor ons op de proppen. Het moet niet gekker worden! Dan zegt Marat, alsof het heel gewoon is, dat hij vannacht om 03:00 uur opstaat om ons mee uit te zwaaien op het vliegveld, terwijl Ybek en Eles dat samen al doen. En Eles zegt met tranen in haar ogen dat ze iedere dag gaat appen. Het raakt me.

In mijn bed mijmer ik nog wat na en schrijf deze laatste update voor ons reisblog. Wat zou ik graag onze politicus Geert Wilders verplicht op stage willen sturen naar Kirgistan. Dat hij met zijn Islamfobie zelf eens ervaart hoe zorgzaam, hartelijk en open mensen zijn in dit land waar 95% Moslim is. Kunnen wij Nederlanders eerder een voorbeeld aan nemen dan dat we er vooroordelen over hebben. We komen thuis met prachtige ervaringen om te koesteren. Eén ding is zeker, Kirgistan verdient meer bekendheid.