Vandaag zijn we op pad met Kadirdin Shermanbetov, the eagle man. Terwijl wij door zijn zoontje van zes jaar te paard naar een plek in de bergen worden geleid, wordt de arend in de achterbak van een uit elkaar vallende auto gezet. Kadirdin rijdt met de arend naar diezelfde plek in de bergen, waar hij vervolgens ook op een paard stapt. De arend draagt hij op zijn arm, maar omdat zo’n beest toch zeker vijf kilo weegt zet hij een houten wig op zijn zadel waar hij zijn onderarm op kan laten steunen. De arend heeft nu nog een kapje voor zijn ogen, maar schreeuwt al opgewonden. We rijden stapvoets door een veelkleurig grand canyon-achtig landschap met het blauwe Issyk Kul meer op de achtergrond. Alleen de rit te paard door deze wilde natuur is al fenominaal. Kadirdin staat op de rand van de canyon, haalt het kapje van de ogen van de arend en laat hem de kloof af speuren. Arenden kunnen een prooi op 2 kilometer afstand spotten. Meteen bij de eerste keer hebben we geluk, de arend slaat zijn machtige vleugels uit en Kadirdin laat hem los. In duizelingwekkende vaart scheert hij door het dal recht op een marmot af. Zijn beide klauwen grijpen zich vast in het dier, Kadirdin rent ondertussen de helling af op weg naar de arend om de prooi van hem over te nemen. Helaas zit de marmot tussen hoog taai gras waardoor de arend zijn vleugels niet goed kan inklappen. De marmot ontsnapt voordat Kadirdin ter plekke is. De arend gaat gefrustreerd op een rots zitten. Maar na een tijdje mokken keert hij terug naar Kadirdin. Wat een mooie samenwerking is dit tussen mens en dier, ze jagen echt als koppel. Kadirdin vertelt dat hij de arend heeft gevangen toen hij ongeveer één jaar was omdat hij dan al heeft leren vliegen en jagen van zijn moeder. Daarna volgen een paar maanden intensieve training om de band tussen mens en dier te bouwen. Volgens de traditie laten ze de vogel na 10 jaar samen jagen weer vrij. Een arend kan 70 jaar oud worden, dus dan heeft hij nog een mooi vrij leven voor de boeg.

Zijn zoon werkt al goed mee, maar toch moppert zijn vader op hem dat hij meer op het paard zou moeten zitten en minder tijd aan zijn mobiele telefoon moet besteden. De opvoedingsproblematiek is hier al niet anders dan bij ons. Maar volgens mij is er niks mis met de paardrijvaardigheden van zijn zoon, want als zijn vader het laatste stuk weer met Eles en de arend in de auto aflegt, komen de twinkels in zijn ogen. Hij kijkt Erwin en mij ondeugend aan, zegt “jiha”, spoort zijn eigen paard aan tot draf en kijkt of we volgen. Zo draven we door het dorp terug naar het huis van Kadirdin, die tevreden opmerkt dat we paardrijden als Kirgizen en niet als toeristen. Nou is dat zeker een beetje teveel eer, maar feit is wel dat we ons steeds zekerder voelen op een paard.

Kadirdin heeft al meerdere keren op de Nomad Games het onderdeel eagle hunting gewonnen. Vol trots laat hij later thuis al zijn prijzen zien. Op de Nomad Games mogen ze niet meer op levend wild jagen, maar jaagt de arend op een vossenvacht die voortgetrokken wordt aan een lang touw achter een paard. Degene die als eerste de vacht te pakken heeft wint. Ook dat onderdeel demonstreert hij samen met zijn zoon voor ons op de vlakte. Zodra de kap voor zijn ogen wordt weggehaald heeft de arend direct de vossenvacht in het vizier en duikt erop af. Hij laat zijn ‘prooi’ pas los als hij een stukje rauw vlees krijgt van Kardirdin. Deze beloning is nodig omdat de arend anders zijn interesse voor het jagen op een pels verliest.

Eagle hunting is Kardirdin’s grote hobby, een traditie van vader op zoon die nog maar door een beperkt aantal mannen wordt voortgezet. Zijn vrouw heeft thuis eten voor ons klaar gemaakt en we worden aan zijn hele familie voorgesteld. Hij vertelt verbolgen dat er ook reisorganisaties zijn die toeristen 20 euro laten betalen om alleen maar een foto van een eagle man te maken. Hij waardeert het dat wij er een hele dag voor uit trekken, vragen stellen en onder de indruk zijn van de jacht. Als hij hoort dat deze dag de reden is dat we speciaal paardrijles hebben genomen glundert hij van oor tot oor. Op het eind van de dag krijgt Erwin een vilten Kirgizische hoed van hem en ik een vilten ketting van zijn vrouw. Hij benadrukt dat een traditionele hoed in Kirgistan erg belangrijk is, het is een persoonlijk kledingstuk dat je nooit aan een ander uitleent. Schoenen, jassen en slippers worden hier met het grootste gemak onderling gedeeld, maar zo niet een mannen hoed. Er wordt bij het afscheid uitgebreid geknuffeld en er wordt ons op het hart gedrukt dat we altijd welkom zijn in zijn huis als gasten en niet als toeristen. Zonder dat we elkaar verstaan lees ik ontroering in zijn ogen. Hij heeft het oprecht net zo’n fijne dag gevonden als wij.