Vandaag is het dan zover. We gaan onze 6 paardrijlessen omzetten in de praktijk. Na overleg met de man van onze gastvrouw Lira en een paar Duitse toeristen die hier gisteren hebben geprobeerd te wandelen en moesten terug keren omdat ze verstrikt raakten in manshoog onkruid, besluiten we om samen met Eles een tocht te paard te maken in het mooie  Chon Kemin park in plaats van te gaan wandelen.

Bij gebrek aan paardrijlaarzen en een groot risico op teken en horzels stoppen we de broekspijpen in onze sokken. Het is echt een zeer charmante en professioneel ogende amazone look (not!) maar dat past wel bij onze paarden. Hier geen zadels van leer, maar een stalen frame met een deken er over heen gebonden en teugels van touw. Even iets lastiger om je balans in het vinden, maar de stalen beugel aan de voorkant van het zadel is wel fijn om bij lange ritten je handen op te laten rusten en om jezelf tegen te houden als het paard een steile berghelling afdaalt. Verder ook geen luxe zweepje maar gewoon een twijgje van een boom.

Van 6 lessen van 30 minuten binnen in een manege-bak gaan we nu in één keer naar een dagtocht van 10 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds in de bergen. De paarden zijn hier toch net wat kleiner dan in Nederland dus opstappen vanaf de grond lukt redelijk makkelijk. En na even wennen aan het karakter en ritme van het paard, het andere zadel, het buiten rijden, begint dan het grote genieten. Wat ben ik blij dat we die paar lessen gehad hebben, daarom voel ik geen angst, weet redelijk mijn balans te vinden en te houden en beweeg gewoon mee als het paard af en toe zelf aanzet tot draf omdat hij dan net wat makkelijker de berg op- of afloopt. Vooral Erwin’s paard heeft de neiging om onderweg een lekker disteltje of ander groen blaadje mee te snaaien en als hij daardoor achterop raakt loopt hij het gat met de andere drie paarden weer dicht met een drafje. “Ik… eigenzinnig? Nee hoor, ik volg al de hele tijd netjes.”, lijkt hij te willen zeggen tegen zijn baas als die achterom kijkt of alles goed gaat met ons. We rijden inderdaad bij stukken door onkruid dat hoger is dan het paard. Zij worstelen zich echter overal rustig doorheen. Alleen bij de bomen moeten we goed oppassen want de paarden houden wel rekening met zichzelf maar niet met de ruiter die boven op ze zit. Ik heb heel wat zwiepende dennentakken moeten opvangen. We doorkruisen snelstromende bergbeken, waar de paarden zich laven aan het water en lopen over smalle richels langs berghellingen waarover je maar niet teveel moet nadenken. Ik denk op die momenten terug aan de wijze lessen van onze paardrij-instructrice Angelique: ontspan jezelf zoveel mogelijk dan beweegt je paard ook het makkelijkst. Ik leer om er op te vertrouwen dat het paard zijn eigen weg zoekt, zelf ook voorzichtig is en als hij zich af en toe eens verstapt blijkt het toch makkelijker om met vier benen te blijven staan dan met twee.

We trekken stapvoets over de heuvelruggen en genieten van de eindeloze vergezichten. Het gras op de berghellingen is verdord, maar het witte fluitenkruid, de blauwe distels en een oranje soort paardebloemen bloeien nog. De lucht is daardoor verzadigd met de geur van hooi en zomerbloemen. De vlinders en libellen dwarrelen om ons heen. Boven ons hoofd cirkelen roofvogels. Af en toe duiken ze naar beneden op jacht naar een prooi. De schoonzoon van gastvrouw Lira, de eigenaar van de paarden, rijdt vandaag voorop en zingt zachtjes Kirgizische songs. De voetstappen en het gesnuif van de paarden, de leegte, de stilte. Een uitgebreide picknick onder een boom terwijl de vier paarden lekker staan te grazen. Zo is het compleet, zo is het goed. Wat een heerlijke ervaring van vrijheid en rust. Ik ben trots op ons zelf. Drie maanden geleden nog nooit op een paard gezeten en nu rijden we hier buiten door de bergen in Kirgistan. Hoe gaaf is dit?

Bij terugkomst in het guesthouse heeft Lira voor ons hun banja opgestookt als goedmakertje omdat we de avond daarvoor geen water hadden om ons te douchen. Zo besprenkelen we elkaar met pannetjes heet en koud water, wassen het stof en stuifmeel van ons af en controleren meteen nog even op teken. Schoon en fris zitten we vervolgens aan de maaltijd met de man van Lira, haar dochter en schoonzoon en natuurlijk Eles en Marat. De groep van 14 Belgen, die vandaag is aangekomen, eet aan een aparte tafel. Marat, onze chauffeur, is in het guesthouse gebleven en heeft plov voor 25 personen gemaakt. Hij mag thuis van zijn vrouw niet koken en vindt het dus leuk om dit voor ons te doen. Ja, en toevallig zijn we vandaag met zijn vijfentwintigen…Hij vertelt dat hij het gerecht ook al eens op een trouwerij voor 150 personen heeft gemaakt. Ik zeg hem dat vrouwen in Nederland maar wat blij zijn als hun man kookt, terwijl zijn vrouw juist vindt dat hij op haar terrein komt. Wij mogen als eerste proeven uit de pan die al uren buiten op het vuur staat te pruttelen. Het smaakt heerlijk samen met de hete salade van tomaat, komkommer en pepers.

En hoe afwisselend kan je reis zijn, want de volgende dag dobberen we lekker relaxed in het warme Issyk-Kul meer, het grootste meer van Kirgistan. Met zijn 180 kilometer lengte, licht zoute water en zandstrand lijkt het eerder op de zee dan op een meer. Het is ook een meer met een mooie legende. Hier woonde ooit een prachtig mooie vrouw die verliefd was op een arme man uit het dorp. Maar de regerende Kahn zag deze vrouw en wilde met haar trouwen. Toen ze zijn aanzoek afwees was hij zo beledigd dat hij haar opsloot net zo lang tot ze toegaf met hem te trouwen. De vrouw huilde ieder dag zo hard om haar verloren liefde dat het meer zich vulde met haar tranen. En daarom is het water een beetje zout. De echte geschiedenis van het meer is wat minder romantisch want de Sovjet Unie testte hier haar torpedo’s uit. De geïsoleerde ligging, ver weg van Europese pottenkijkers, maakte het meer zeer geschikt voor een Russische militaire basis. Nog steeds is het een geliefd vakantieoord voor Kazachstanen en Russen. Het is een aparte ervaring  om hier te zwemmen en dan om je heen de besneeuwde bergtoppen te zien. Terwijl wij proberen een kleurtje op te doen op het strand, probeert Eles juist niet te donker te worden. Waarom willen mensen toch altijd hetgeen wat ze niet hebben?