Nee, dat is niet het geluid waarmee ik van mijn Kirgizische paard val, ter geruststelling van de sceptici onder mijn lieve lezers. Plov is de naam van het nummer 1 nationale gerecht van Kirgistan. Een gerecht met zo’n fantastische naam kun je niet overslaan, vind ik. Het is een soort pilav van rijst met rundvlees, ui, wortel en allerlei kruiden. We eten het samen met het team van Kyrgyz Muras, het Kirgizische reisbureau waar we onze reis bij geboekt hebben: Aida, degene die de reis vanuit het lokale kantoor heeft geregeld, Aina de directrice, Marat onze chauffeur en Eles onze gids/vertaler. Eles en Marat komen ons de eerste avond ophalen bij ons hotel in Bishkek. Het is dan nog steeds 38 graden Celsius en de wind voelt als een warme föhn. Marat rijdt ons over de kaarsrechte brede straten, die zo onmiskenbaar het Sovjetverleden van Kirgistan tonen. We leren al snel dat je op een tweebaans weg ook best met 4 auto’s naast elkaar kan rijden. Marat loodst ons er vlekkeloos doorheen, onderweg een vierkante betonnen ambassade, een enorm Lenin beeld en een busstation met nep gouden dak aanwijzend. Als het maar groot en imponerend is. De gebouwen ogen net zo kil en onvermurwbaar als de Russische douanebeambten in Moskou.

Wat een tegenstelling als we het traditionele restaurant binnen stappen. Een en al warmte en gastvrijheid ontvangen we daar. Je wordt al vrolijk van alle kleurrijke kussens die ze hier tot bijna aan het plafond hebben opgestapeld en op alle banken en stoelen hebben uitgestrooid. De obers groeten met een vriendelijk “Salaam” waarbij ook even de hand op het hart wordt gelegd. Aida en Aina zitten al op ons te wachten aan een tafel vol verschillende Kirgizische salades en versgebakken broden. Aina pakt mijn hand met twee handen vast, kijkt me vriendelijk aan en heet ons hartelijk welkom in Kirgistan. Marat haast zich ondertussen om ons water en een zout nationaal yochurtdrankje in te schenken en Aida en Eles scheppen alle borden vol met lekkernijen. Kyrgyz Muras heeft de goede gewoonte om met al haar gasten op de eerste en de laatste avond uit eten te gaan. En daarom hou ik nou zo van kleine reisbureaus! Ik stel me voor hoe het is als je bij Kras of Oad boekt en dan met de direcetur en het het hele kantoor uit eten gaat….We voelen ons meteen thuis. Het eten is overheerlijk, de sfeer is ontspannen en de gesprekken lopen vanzelf. Daarna veegt Aida de tafel schoon, rolt een grote kaart van Kirgistan uit en vertelt ons wat meer details van onze reis. Op de detailkaart zie je pas goed hoe bergrijk Kirgistan is, 95% is berggebied. Je kunt het amper geloven als je net bent aangevlogen over de lege vlaktes van Kazachstan. Terwijl wij in de kussens hangen en de theepotten leeglurken luisteren we naar haar verhaal en komt de reis tot leven. Wat een fijn begin van onze trip!

De volgende ochtend stappen we weer in de auto bij Marat en Eles en rijden we langs de grens met Kazachstan naar National Park Chon Kemin. Onderweg slaan we af bij de plaats Tokmok (ook al weer zo’n geweldig woord, het betekent overigens hamer) en bezoeken we de Burana toren, het enige overblijfsel van een belangrijke nederzetting aan de noordelijke Zijderoute uit de 11e eeuw. De plaats was destijds zo indrukwekkend dat zelfs Genghis Kahn het spaarde op zijn nietsontziende veroveringstochten. Met een heel smal trappetje kun je naar de top van de toren klimmen, die echter nog maar half zo hoog ligt als in zijn gloriejaren. Vanaf de toren, die vroeger zowel minaret als wachttoren was, heb je een mooi uitzicht over de vlakte en de begraafplaats. Als we later de grafstenen in meer detail bekijken is het toch wel grappig om te zien dat in een land waarin iedereen alleen maar water en thee lijkt te drinken de overledenen allemaal staan afgebeeld met een wijnglas in de hand.

Marat loert tijdens het rijden al de hele tijd naar de aardbeienverkopers langs de weg en na drie keer bijna gekocht te hebben gaat hij voor de bijl. Tevreden komt hij terug met een emmer (!) aardbeien en plant die breed glimlachend tussen Erwin en mij op de achterbank. Hij tovert een plastic zakje voor de kroontjes ergens vandaan en stelt voor dat we maar beginnen met snoepen. Het zijn wilde aardbeien, ze zijn klein en super smaakvol. Eles en Marat eten lekker mee en langzamerhand kleuren al onze tanden, handen en het autostuur rood. Maar ook daar is Marat op voorbereid met een rol keukenpapier. In het restaurant waar we lunchen wassen we de laatste restjes aardbei van onze handen af met heel toepasselijk… aardbeienzeep.

In het guesthouse van Lira is het een gezellige drukte. Hoe meer gasten er binnen druppelen hoe meer kamers de familie in haar huis vrijmaakt. Lira’s eigen familie is al van royale omvang, er is nog een vriendinnetje van haar dochter om te helpen en dan nog een vreemde mix van gasten. Eles slaapt uiteindelijk in de eetkamer op een matje. We delen het avondmaal met 12 anderen en switchen daarbij soepel van Engels naar Duits naar Kirgizisch naar Russisch. Dat krijg je als aan tafel zit met Chinezen die in Canada wonen en in Rusland hebben gewerkt, Duitsers, Hollanders en Kirgiziers.

In plaats van dat we lachen om moppen over Belgen en Nederlanders worden er nu Oost Europese moppen uitgewisseld aan tafel bij een miljoen kopjes thee met biscuitjes met overheerlijke huisgemaakte jam. Eentje om van te smullen:

Medvedev, Obama en Margvelasjvili worden bij God geroepen en God zegt: “Ik ben helemaal niet tevreden over jullie. Het is een puinhoop in jullie landen en ik ga Rusland, Georgië en Amerika binnen een week vernietigen. Ga nu maar terug en vertel het nieuws aan jullie volken.” Obama gaat terug, spreekt de Amerikanen toe en zegt: “Ik heb goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat Amerika binnen een week vernietigd wordt. Het goede nieuws is dat ik in dialoog ben met God.” Medvedev gaat terug naar Rusland en zegt tegen het volk: “Ik heb slecht nieuws en verrassend nieuws. Het slechte nieuws is dat Rusland binnen een week vernietigd wordt. Het verrassende nieuws is dat Poetin niet God is.” En tenslotte gaat de president van Georgië terug naar zijn mensen en zegt: “Ik heb goed nieuws en fantastisch nieuws. Het goede nieuws is dat onze vijand Rusland vernietigd wordt en het fantastische nieuws is dat ik tot in de eeuwigheid jullie President blijf.”