erwinmarianne.reismee.nl

Poor men's Galapagos

Poor Men’s Galapagos

Jipijapa, een vrolijkere naam voor een busmaatschappij kan ik me niet bedenken. Dat belooft veel goeds voor onze laatste bestemming Puerto Lopez, een slaperig dorp aan de Stille Oceaan. We laten de machtige Andes Bergen definitief achter ons, we dalen af naar zeeniveau en rijden nu langs uitgestrekte rijstvelden, bananenplantages en palmvelden met kokosnoten. We maken een tussenstop in de tweede hoofdstad van het land, Guayaquil. Een drukke moderne stad, waar ons hotel in een wat desolate buurt bij het vliegveld en busterminal ligt. Maar voor 5 dollar rijdt de taxi je naar el Malecon, de levendige boulevard aan de haven. Het is een grootschalig ontwikkelingsproject waar deze stad zeer trots op is, maar voor ons lijkt het meer op een kruising tussen de Efteling en Scheveningen. Beiden niet echt mijn favoriete verblijfplaatsen. Maar we mengen ons gewoon in de mensenmassa en vinden al snel een terras met cocktails.

De volgende dag reizen we nog 4 uur door met de bus naar Puerto Lopez. De stoffige straatjes van dit relaxte stadje monden allemaal uit in de branding. We hoeven vanuit ons Hosteria Nantu alleen maar de met palmbomen bezaaide boulevard over te steken en dan staan we met het zand tussen onze tenen. De eerste dag besluiten we zo ver als we kunnen het eindeloze strand af te lopen. Dat blijkt een ochtendvullend idee te zijn. Op blote voeten lopen we langs de vloedlijn, de kleine krabbetjes schieten schichtig weg in hun holletjes. Als de rotsen ons doen omkeren, zitten we eerst nog een tijd stil te kijken en te luisteren naar de aan- en afrollende golven. Er is niemand, alleen de zee, de krabben en de vogels…

‘s Middags zwemmen we in het heerlijk warme water. We delen de golven met de pelikanen, die hier aan het vissen zijn. Als ik me op mijn rug laat drijven, zie ik ze een meter boven mijn hoofd scheren en duiken ze links en rechts van me in het water. Zo dichtbij, ik kan ze bijna aanraken.

Er zwemt iets hards tegen mijn arm aan. De reuzenschilpad en ik steken tegelijkertijd verbaasd ons hoofd omhoog uit het water. Oog in oog. Al snorkelend kijk ik hem na als hij over het koraalrif wegzwemt. Deze bijzondere ontmoeting vindt plaats in de wateren rondom Isla de la Plata, het zogenaamde ‘Poor Men’s Galapagos’, the place to be voor iedereen die liever geen 3.000 euro in een week uitgeeft. Maar wat een fantastische alternatief blijkt dit te zijn. Na een uur varen komen we aan op dit beschermde eiland. We maken een wandeling van 3 uur waarbij we de beroemde blauwvoetige Jan van Genten bewonderen. Net als op de Galapagos zijn ze helemaal niet schuw voor mensen. Wat een bizarre ervaring, broedende vogels die hun eieren aan je laten zien, hun jongen showen en dat alles op twee meter afstand. Waar wij grijs worden, geldt bij Jan van Genten: hoe ouder, hoe blauwer. Ik fantanseer hoeveel vrolijker wij er als mensen uit zouden zien als we blauw in plaats van grijs haar kregen als we ouder worden. Daarna bewonderen we de fregatvogels waarvan de mannetjes hun rode borst ballongroot opblazen om indruk te maken. Deze dag dag vallen we echt van de ene verbazing in de andere want op de terugweg rijzen op 100 meter naast onze boot twee gigantische walvissen metershoog uit het water. Het lijkt wel een oefening in simultaan zwemmen, eerst de beide koppen met de knoestige bulten op de kaken, dan de grijze ruggen en tenslotte snijden de staarten door het water. Dan is het twee minuten angstaanjagend stil en dan duiken ze weer op. Ik ben zo onder de indruk dat ik alleen maar: ‘Wow’ kan uitbrengen. En dat iedere keer herhaal als we ze weer zien opduiken. Ze lijken wel te zwaaien met die machtige vinnen en de baby die we zien rolt van zijn witte buik op zijn zwarte rug. Wat een spektakel. Wat een belevenis om dit van zo dichtbij te kunnen zien.

‘s Avonds sluiten we de vakantie af door eerst dit laatste blog te typen in een internetcafe dat heel toepasselijk ‘ Whale cyber’ heet en daarna een overheerlijke kreeft te eten met uitzicht op deze prachtige oceaan.

Ik voel me volmaakt gelukkig. Er is niets mooiers dan reizen…

Reacties

Reacties

Sabrina

Wauw, het lijkt me echt een prachtig einde van een mooie vakantie!

Rob

Die schildpad. O, wauw.

Hele goede thuisreis gewenst!

Marianne

Home! Alleen nog zonder rugzakken, die zijn in Madrid kwijtgeraakt. Nu was ik toch een beetje uitgekeken op die 4 t-shirts die ik vier weken heb aan gehad...
Komt vast weer goed binnen 1-2 dagen.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Tiara Tours