Een eeuwenoud misverstand

Een zijdezachte huid krijg je van deze dos productos voor dos dollars. Dat beweert de busverkoper tenminste terwijl hij zichzelf ondersmeert met zijn eigen dag- en nachtcreme om het te demonstreren. Nee, maar dan die wierookstokjes verkoopster die als een echte drama queen met brede armgebaren uitlegt dat alle pijnen en depressies oplossen in de geurende walm die de bus vult. Wat kan het toch kinderlijk eenvoudig zijn om gelukkig te worden. Ik geniet van de gepassioneerde salespitches die zij doen voor een half in slaap gesukkelde bus. We reizen zes uur naar het zuiden, van Riobamba naar Cuenca. We zien de kleding van de lokale Indianen veranderen van lange zwarte rokken naar rood fluwelen knielange rokken met geborduurde randen. En niet alleen de mensen veranderen, ook de huizen zien we langzamerhand veranderen. Dakpannen in plaats van golfplaten en stro, meerdere verdiepingen in plaats van een verdieping waar het betonijzer nog bovenuit steekt voor als er weer geld is om een tweede verdieping te bouwen en pleisterwerk wat niet alleen voor het zicht op de voorgevel is aangebracht. Cuenca is duidelijk een wat meer welvarende stad dan wat we tot nu toe in de Andes gezien hebben. Het is levendig, met een mooi parkje vlak voor de marmeren treden van de kathedraal die met haar lichtblauw getegelde torens je ankerpunt vormt waar je ook bent in de stad. We eten er op een bankje ons eerste echt lekkere ijsje van deze vakantie.

Cuenca is een stad waarvan de geschiedenis onder de grond ligt begraven. De Inca’s bouwden voort op wat de oorspronkelijke bevolking, de Canaries, hadden opgezet en vervolgens bespaarden de Spanjaarden zich veel werk door de keurige rechte Inca stenen weer in hun gebouwen te gebruiken. Helaas is er door al die recycling weinig te zien uit de echt oude tijden. Bij het klooster zie je nog net een randje Inca fundamenten onder het pleisterwerk uitsteken, maar veel meer is er niet meer. De Spanjaarden lieten vooral veel kerken achter in deze stad, gevuld met goud dat ze van de bevolking ‘gedoneerd’ kregen. De mooie oude koloniale gebouwen met balkonnetjes geven de stad een fijne sfeer.

Cuenca is ook de stad waar de wereldberoemde Panama hoeden worden geweven. In de werkplaats die we bezoeken mag je dat woord echter niet in de mond nemen, wat het is een eeuwenlang voortdurend misverstand dat de Panama hoed uit Panama zou komen. Het verkeerde land heeft hier altijd de credits voor gehad en dat steekt in Ecuador nog steeds. De hoeden worden gemaakt uit de vezels van de scheuten van een palmboom. Vervolgens worden ze zo fijn gevlochten dat de hoeden waterdicht zijn en ook goed beschermen tegen de zon. De Spanjaarden zagen al snel handel in deze hoge kwaliteit hoeden en gingen ze exporteren, jawel via het Panama kanaal. De werkers die bezig waren met het kanaal droegen deze hoeden als onderdeel van hun werkkleding. En zo is het misverstand over dit top product uit Ecuador de wereld in gekomen. Natuurlijk passen we ze, van de klassieke witgebleekte gleufhoeden met zwarte band tot de meer extravangante modellen. Maar een hoed die je in een doos moet vervoeren is voor een backpacker wat minder praktisch, dus we weerstaan de verleiding. Wel een mooi verhaal dat er een Ecuadoriaanse zakenvrouw zoveel geld aan die hoedenhandel heeft verdiend dat ze de overheid diverse malen een lening heeft verstrekt!

De tweede dag hijsen we ons weer in thermoshirt en rijden we van Cuenca op 2.500 meter naar Cajas National Park op 4.000 meter. Daar maken we een mooie wandeling rondom Lake Toreadora. Dit is een zompig, mistig gebied met weer het Paramo landschap wat we ook al op de Chimborazo vulkaan hebben gezien, maar nu heeft iemand e rook nog honderden kleine meren over uitgestrooid. In dit gebied speelt het mos een glansrijke hoofdrol. Het houdt het regenwater en de condens vast en laat dat vervolgens weer los en zo worden de meren via vele kleine stroompjes gevuld met kristalhelder water. Hier dus geen smelwater van gletschers als bron, maar vele mosvelden. Het mos is er in iedere vorm en kleur, een prachtige zachte lappendeken. Gelukkig inmiddels een goed beschermde lappendeken want deze meren vormen de belangrijkste drinkwatervoorziening van Cuenca. Verder geven de bosjes van de Polylepis boom de omgeving een nog mysterieuzer uiterlijk. Dit zijn de hoogste bossen ter wereld, de lage bomen overleven op deze hoogte met hun grillig gevormde rode stammen die een afpelbare bast hebben. Als een ui bestaat hij uit flinterdunnne laagjes die lijken op velletjes papier en daar heeft deze boom zijn bijnaam Paper Tree aan te danken. The Lord of the Rings zou hier zo opgenomen kunnen worden.

We staan op de flank van een bijzondere berg, het water stroomt aan de ene kant naar de Stille Oceaan en aan de andere kant naar de Atlantische Oceaan. Deze berg vomrt precies de scheiding. We lopen een stukje over een oude rum smokkelroute en ergens in mijn, door kille mistflarden omringde, hoofd zegt een stemmetje dat een sipje nu best lekker zou zijn. Wat is het toch een mooie ervaring om in een landschap te zijn wat je nog niet kent. Het is me deze vakantie al twee keer overkomen, de klamme groene wonderwereld in de Amazone jungle en nu weer dit koude ruige, Paramo landschap. Ik word daar heel blij van.

Als we terug zijn in ons hotel warmen we weer op onder de douche, doen een siesta en kijken lekker relaxed luierend vanaf ons bed een filmpje. En dan is het nu toch echt weer tijd voor een Mojito en gaan we voor de tweede keer bij ons favoriete restaurant hier eten. Daar hebben ze de lekkerste lomo, gegrild in een gietijzeren pan overladen met wilde paddenstoelen. Om je vingers bij op te eten…