Friobamba

Schichtig heffen tien Vicunas hun hoofden op, gealarmeerd door onze voetstappen of onze lucht, die na 2 dagen door de bergen lopen zonder douche ook wat dierlijk is geworden. Ze blijven nog even twijfelend staan maar kiezen dan toch het zekere voor het onzekere en rennen weg over een heuveltop. Vicunas zijn elegante afstammelingen van de kameel en ze leven hier in het wild in de hoge Andes. Om elkaar te waarschuwen voor onrustzaaiers zoals wij gebruiken ze een schril klinkend fluitgeluid, het lijkt nog het meest op de roep van een zeemeeuw. Terwijl we ze nakijken stappen we bijna in hun Vicuna toilet, want deze dieren gebruiken een gezamenlijke plek waar ze allemaal hun keutels neerleggen. Plaatsen van wel 2 meter doorsnee, bij voorkeur op het pad. Ze wachten ook netjes op elkaar tot er plaats is op de toilet. Soms zijn er twee van die toiletten vlak naast elkaar, ik denk een heren en dames toilet.

We spotten de Vicunas op de flanken van de vulkaan Chimborazo, met zijn 6.300 meter de hoogste berg in Ecuador. We doen een tweedaagse trekking hier, waarbij we de 4.400 meter aantikken. Voor ons een nieuw hoogterecord te voet. Het weer is op deze hoogte grillig en onvoorspelbaar. Zo vertrekken we op de eerste dag in onze ponchos in de stromende regen, die daarna overgaat in miezer en vervolgens reduceert tot mist. Ons uitzicht blijft die dag beperkt tot een paar honderd meter voor onze doorweekte schoenpunten. Onze gids Luis, voor het gemak heten bijna al onze gidsen zo dit jaar, houdt de moral hoog door ons alle planten aan te wijzen. En dat is best imposant, we lopen namelijk door de Paramo, de typische vegetatie van de hoge Andes met zijn bolvormige struiken, helgroene mossen die aanvoelen als een enorme spons, feloranje en gele bloemen om de weinige bijen die hier zijn te verleiden. Het is een barre omgeving, waar je helemaal niets anders hoort dan stilte en de kille mistslierten maken het nog mysterieuzer. In tegenstelling tot wat je op deze hooget zou verwachten is deze kant van de vulkaan een grote blubberbende. We glibberen dus over de vlaktes wat niet meevalt als je 600 meter omhoog wil komen. Ik ben blij dat we Louis hebben want eigenlijk is er niet echt sprake van een wandelpad, je doorkruist de hoogvlaktes. Een half uur voordat we onze berghut bereiken worden we tegemoet gerend door drie Andes Indianen die heftig gebaren dat we zo snel mogelijk van het pad af moeten en achter een houten hek moeten gaan staan. Vandaag blijkt namelijk de dag te zijn dat alle stieren een inenting krijgen en als ze die net gehad hebben laten ze ze weer los op… jawel, ons pad. We klimmen als echte cowboys op het hek en laten ze aan ons voorbij razen. En dan, als we de laatste bocht naar de berghut ronden, laat de majesteit eindelijk zijn gezicht zien, de Chimborazo in al zijn pracht. Rode rotsen, afgetopt met een enorme gletser, zo rijst hij op uit het grijs groene hoogland. Hij werpt nog wat wolken met lichte sneeuw naar ons toe, maar wij willen hem alleen maar op de foto zetten, nadat we al een hele dag op zijn flanken lopen en hij zich verstopte. Machtig mooi!

In de berghut aangekomen stoken we als eerste de kachel op. We zijn hier samen met een Italiaans stel en hun gids en de man die de paarden ment. Uit de plastic zakken op de paarden komen gelukkig warme slaapzakken en alle ingredienten voor….jawel aardappelsoep! We warmen onze handen, drogen onze sokken en krijgen een heerlijke spaghetti voorgeschoteld. Onze gids blijkt een alleskunner en kan ook prima koken. Het was een pittige dag, het klimmen in de blubber op deze hoogte valt niet mee. Heel veel drinken en zo langzaam mogelijk lopen en dan nog ben je vaak je adem kwijt. Niet raar als je bedenkt dat er nog maar 62% zuurstof in de lucht zit op 4.000 meter. Gelukkig geen echte hoogteziekte ellende, zoals hoofdpijn of benauwdheid. Geen plaats voor luchtig nachtgoed hier, ik trek mijn thermoshirt, legging en sokken aan en wikkel mijn shawl om mijn oren en neus. Heel charmant. Wil je nog een kus voor het slapen gaan, schat. Echt goed slapen doe je alleen niet op deze hoogte, je slaapt licht en wordt veel wakker. We slapen in een stapelbed, waarvan iedere keer als Erwin zich omdraait ik me afvraag of het gaat instorten. Maar we overleven het en de volgende ochtend trekt de bewolking op en schijnt aan deze kant van de vulkaan de zon.

Dit is een berg met lange tenen, ellenlange tenen, die door de talrijke erupties zijn gevormd. Je ziet vele aardlagen boven elkaar. Iedere lavastroom sleepte weer ander material mee naar beneden. De aardlagen geven een inkijkje in de geschiedenis van de vulkaan. Op deze koude maar zonnige dag dalen we af door een desolaat woestijnlandschap. Echt een hele vreemde ervaring, de ene kant van de vulkaan is nat en zompig, de andere kant is woestijn. Hier delen we ons pad met wegschietende salamandertjes.

Uiteindelijk komen we bij een weg waar we opgepikt worden en over een prachtige route terugrijden naar Riobamba, wat zoveel betekent als de rivier in de vlakke vallei. Sommigen noemen het echter Friobamba, omdat de stad omringd is door 5 vulkanen en er dus altijd wel een ijskoude wind van een van die zware jongens komt afrollen.

Ik voel me net een zwerver als we bij ons hotel worden afgezet tussen allemaal nette toeristen met koffers op wieltjes en bij elkaar passende kleding. Daar staan we dan, rugzakje op, smerige wandelschoenen, het zand tot in onze oren, ongewassen, ons haar alle kanten op en een plastic zak in de hand met de paar persoonlijke spulletjes die vervoerd werden op het paard. Maar de hoteleigenaar ontvangt ons allerhartelijkst en jullie hebben geen idee hoe lekker dan de douche is…