Quilotoa loop

Wat een overgang van de stille jungle terug naar de drukke miljoenenstad Quito. De metro is al jaren in aanbouw en daardoor loopt het verkeer hier helemaal vast. Om het toch nog een beetje te laten doorstromen hebben ze politieagenten die eenrichtingsstraten omtoveren naar tweerichtingsstraten. Zo weet je nooit meer welke kant je op moet kijken als je oversteekt. Ze doen dat met fluitjes die klinken als de vogels in de jungle, of verbeelden we ons dat nou maar. In ieder geval klinken ze veel vriendelijker dan de snerpende fluitjes in Nederland.

We maken ´s ochtends een stadswandeling door het oude centrum van Quito met mooie koloniale gebouwen en kerken. We genieten van de gezellige drukte van straatverkopers. Verkopen doen ze hier trouwens niet alleen op straat, maar ook in de bus. Als we ´s middags met een mudvolle bus 22 kilometer voor een kwartje naar El Mitad del Mundo rijden stapt er op bijna iedere halte wel een verkoper in die luidkeels zijn waren aanprijst. Snoep, koekjes, kauwgom, fruit, zelfs ijsjes. Maar onze favoriet is de cd verkoper. Hij stapt de bus in met een mobiele geluidsbox om zijn nek en speelt zijn liedjes af terwijl hij ze zelf luidkeeels meezingt. Hoog mi amore gehalte. Hij weet toch 3 cd´s te verkopen.

El Mitad del Mundo, het middelpunt van de wereld, is een monument ter ere van twee Franse, Spaanse, Ecuadoriaanse missies die op de evenaar en de zuidpool onderzoek hebben gedaan en zo bewijs hebben geleverd dat de aarde niet rond is maar dat de polen plat zijn en de evenaar een bobbel is. We stappen natuurlijk een paar keer over de evenaar heen, maar eigenlijk is dat een beetje nep want de evenaar is eigenlijk een strook van 5 kilometer breed. Maar goed, in een land dat naar de evenaar is vernoemd, is El Mitad del Mundo een must see.

Toch zijn we blij als we de volgende dag opgehaald worden door onze nieuwe gids Luis en we de drukte van de stad uitrijden over een prachtige binnenweg door een patchwork landschap naar het dorp Isinlivi, het startpunt van onze 3 daagse trekking. Onderweg bezoeken we nog een lokale markt waar alle bewoners uit de bergen naar toe komen om te kopen en verkopen. Hier zijn geen toeristen en souvenirs te bekennen, alleen maar praktische handelswaar. Vreemde soorten fruit in de stalletjes, allerlei touw, soeplepels zo groot dat je er in een keer een bord voor een volwassene mee vol schept en de quinoa en mais die op de grond liggen te drogen. Heel handig combineren ze de markt op zondag met een kerkbezzoek, dan hoef je maar een keer uit de bergen te komen lopen.

We lopen van Isinlivi naar Chugchilan en daarna naar het Quilotoa kratermeer om ten slotte te eindigen in Tigua. Als we na de klim over de rand van de krater stappen, brult de wind om onze oren. We zitten inmiddels op 3.800 meter. Overdag zweten we, maar ´s avonds wordt het hier berekoud. Op de evenaar is het precies 12 uur licht, van zes tot zes. We kijken uit naar de warme aardappelsoep en het is hier niet raar om met je muts op aan het avondeten te verschijnen. Iedere avond duiken we om 21.00 uur met een boek onder 4 dekens. Op een overnachtingsadres krijgen we zelfs allemaal een warme kruik mee naar bed.

We slapen in hostals en op een boederij, waarbij Mama Hilda onze favoriet is. Er is ook nog een papa Hilda die gezellig mais zit te pellen op het stoepje als we aankomen. In deze hostals eten, praten en kaarten we samen met mensen van allerlei nationaliteiten en leeftijden.

We genieten volop van het prachtige vulkaanlandschap met groene velden naast grijze zandvlaktes, zoet geurende lupine en de wind die speelt met het grijze gruis van de zachte rotsen en wolken van stof laat wervelen in de kloven. We spotten onze eerste lama´s, worden enthousiast begroet door een ezel die blij is dat er weer eens iemand langs komt die hem tussen de oren kan kriebelen en we ruzien met schapen over de voorrangsregels op dit smalle pad.

Het mooiste heeft Luis voor de laatste dag bewaard. We dalen af in een 600 meter diepe smalle canyon. We zetten onze hakken diep in het zachte gruis en glijden min of meer naar beneden. Dit proces proberen we nog een beetje te controleren met onze beide wandelstokken. Ik voel me net een lawine. Beneden aangekomen zoeken we ons een plek uit waar we via stenen aan de overkant van de rivier kunnen komen, volgen de canyon over de flank en moeten dan natuurlijk ook weer 600 meter omhoog. Onderweg biedt een herder ons nog aan dat we een schaap kunnen kopen voor 80 dollar. We houden het er maar op dat zij niet in onze rugzak past.

We zien boederijtjes ver weg van alles die alleen aardappels en uien verbouwen en dat dan ook drie keer per dag eten. Wel makkelijk, je hoeft nooit na te denken wat je nu weer eens gaat koken, aardappels of aardappels, schat.

Deze laatste regels typ ik voor een snorrende kachel in Tigua, het eindpunt van deze fantastische 3 daagse wandeltocht.