Vijf stappen heb ik nodig om van de rand van de, door Sjamanen aangelegde, zonnewijzer naar het middelpunt te lopen. Daar pakt Amber mijn handen vast en drukt me op het hart dit nummer nooit te vergeten want ik heb het nodig om te kunnen reïncarneren. Amber staat heel dicht bij de natuur en is zeer spiritueel. Lopend naar de waterval vertelt ze dat de bomen hun voorouders representeren. Ze laat ons zien hoe je bladeren aan mag raken, heel zacht tussen wijsvinger en duim, zodat je niks beschadigt. De natuur geeft ons alles wat we nodig hebben in het leven, maar we moeten de natuur met liefde benaderen. Op dit pad naar de heilige waterval vragen verliefde mannen hun vriendin ten huwelijk. Als ze ja zegt loop je samen door naar de waterval om een bad te nemen en zo voorspoed te vragen voor je relatie. Als ze nee zegt dan loopt de man alleen naar de waterval en neemt een bad om geen liefdesverdriet te krijgen. Dit onder het motto dat je problemen direct moet oplossen anders straal je negatieve energie uit die de natuur dan weer beschadigt. Dat is een visie die me aanspreekt, niet jaren doortobben maar uithuilen onder de waterval en door! Het is verrijkend om te horen hoe Amber in het leven staat met de natuurgodsdienst van de Indianen als leidraad. Het is zo anders dan het Christendom, Islam of Boeddhisme. Dit is een manier van geloven die voor ons nog echt nieuw is en waarin Amber ons een dag lang in meeneemt. Wat we direct gemeen hebben is onze liefde voor de natuur en de rustgevende werking die er vanuit gaat. De Andes Indianen gaan daarin echter veel verder dan wij in het Westen. Zowel Amber als Antonio, de gids waar we een dag later mee rondom het prachtige kratermeer Cuicocha lopen, vertellen bij alle planten die we tegen komen wat de medicinale werking is. Zo is er zelfs een plantje tegen de effecten van hoogteziekte. We staan dan inmiddels wat kortademig op de kam van de krater op 3.400 meter hoogte en verpulveren dus voor de zekerheid maar wat blaadjes en bolletjes van dit plantje tussen onze handen en ruiken er drie keer aan. De Cuicocha is nog actief, 5 jaar geleden heeft hij voor het laatst giftig gas geborreld, maar nu ligt hij rustig mooi te zijn, omringd door andere vulkanen. We hebben prachtig helder weer en kunnen de sneeuw zien liggen op de vijfduizender Cotacachi. Wat een fantastische wandeldag!

We dompelen op alle fronten onder in het leven van de Andes Indianen in Otavalo. We slapen 3 nachten bij een familie in Morochos, een kleine agrarische gemeenschap hier in de buurt. Naast dat ze hun land bewerken is onze gastheer Antonio violist in een Ecuadoraanse band, is hij gids en verdienen ze wat bij door hun huis open te stellen voor mensen als wij. We slapen in een klein knus huisje op hun land waar we 's ochtends gewekt worden door de haan of het gezellige geknor van het varken dat onder ons raam oude maïsstengels staat te verorberen. Op de middag dat we bij hen aankomen, is Rosa aan de was. Met een gezin met 7 mensen is dat een middagvullende taak. Alles op de hand buiten op de stenen wastafel. We helpen mee met spoelen, wringen en ophangen en ik mijmer ondertussen over Miele wasmachines. De oudste dochter vertelt als eerste dat ze morgen acht wordt en hangt direct om onze nek voor een knuffel. We spelen met de kinderen buiten, schillen tussen door de aardappels, repareren stekkerdozen en uiteindelijk genieten we samen van de maaltijd; rijst met tuinbonen en een heel klein gehaktballetje. Voorafgegaan door de traditionele aardappelsoep, die door oma op het houtvuur buiten is klaargemaakt. Oma is 83 en stiefelt met haar kromme benen en op haar blote voeten rond, terwijl het hier toch niet echt warm is. Ze eet liever niet mee met ons omdat ze niet gewend is om aan tafel te eten. In haar ogen moderne fratsen. Ze slaapt ook op een matje op de grond in een hoek van de kamer. Antonio vertelt dat hij haar niet meer omgepraat krijgt om in een bed te gaan liggen.

Met 2 woordenboeken, mijn kleine beetje Spaans en het kleine beetje Engels van Antonio, een heleboel foto’s en de ontwapende communicatie van de 3 dochters komen we samen toch een heel eind.

We bezoeken een aantal gezinnen in verschillende kleine gehuchten, die ons laten zien hoe ze matten van riet vlechten, de traditionele poncho’s weven, sieraden van zaden uit planten maken en panfluiten produceren. Ze zijn trots op hun werk en laten het graag zien zonder dat je meteen een koopverplichting voelt. Dat is erg prettig. De Otavalo regio is bekend om deze producten en vandaar dat hier op zaterdag ook een van de grootste markten van Zuid-Amerika is. We dwalen een middag tussen de stallen door en vergapen ons aan alle spullen. Maar we hebben een doel: een verjaardagscadeautje voor de oudste dochter kopen. Gewapend met een armbandje voor haar, een voetbal en twee kleurboeken met kleurpotloden voor hen alledrie keren we huiswaarts. De stralende gezichtjes zijn goud waard!

Na 3 indrukwekkende dagen hier in het noorden nemen we afscheid van ‘onze’ familie. In de bus terug naar Quito hebben we 100 kilometers de tijd om na te genieten van dit een mooie initiatief, Runa Tupari. In de lokale taal, Quicha, betekent het “ontmoet de lokale mensen”. Dit is een vereniging van Indianen waarmee ze o.a. samen een tour operator op hebben gericht, die alleen maar gebruik maakt van de lokale mensen als gidsen of als families om bij te overnachten. Natuurlijk verbetert het in eerste instantie hun inkomen, daarnaast ontstaat er door de ontmoetingen meer begrip voor hun manier van leven en weten ze zelf beter de balans te vinden tussen de uitdagingen van de moderne tijd en het behouden van de eigen identiteit. Wij leren van hen, zij leren van ons. Zo hoort toerisme te zijn. Deze ontmoeting was een machtig mooi begin van onze reis. Onze volgende bestemming is de Amazone jungle.