Na de Rechsensee in Zuid-Tirol gaat het roer drastisch om bij de Romeinen. Liepen we de laatste twee weken alleen maar naar het zuiden, nu wordt west-oost de nieuwe koers. Ik geef ze geen ongelijk als je de vier-duizenders op je af ziet komen. Machtig om naar te kijken, maar om daar nu met je strijdwagens over heen te trekken... Na regen komt zonneschijn. Na heel veel regen, komt heel veel zonneschijn. Na slagregen, komt een hittegolf. Kortom, de poncho en de zonnebrandcreme hebben van plaats gewisseld in de rugzak. Waar strandgangers nog ieder uur op hun handdoekje moeten omdraaien om aan beide kanten bruin te worden krijgen wij dat er vanzelf bij. Als je naar het oosten loopt kleurt 's ochtends de zon je neus en 's middags mikt hij op je kuiten. Gelukkig werkt onze zonnebrandcreme als een zonnetje. Helaas is op dit stuk van de route, van Schulderns naar Naturns, de oude Romeinse weg inmiddels begraven onder asfalt. Daarom volgen we drie dagen de Sonnensteig. "Bravo!", zegt de eigenaresse van het zonnig geel gekleurde Gasthof in Schluderns als we met 34 graden Celsius toch onze 22 kilometer op de Sonnensteig weer volbracht hebben. Ergens vandaag hebben we ook onze 8.000ste hoogtemeter van deze tocht gemaakt. Ze begint onmiddelijk met het inschenken van een wit biertje en we krijgen als enige een tafeltje in de schaduw op haar terras. "Waar lopen jullie in godsnaam naar toe?" vraagt de volgende dag de wijnboer van Köfelgut, over wiens erf de Sonnensteig loopt. Als we Schlanders zeggen, kijkt hij bezorgd en zegt: "Kom eerst maar eens binnen, dan praten we erover." In zijn koele wijnkelder trekt hij direct een fles Gewürztraminer open en schenkt twee glazen vol voor ons. Want praten zonder wijn komt in zijn wereld niet voor. Even denk ik nog "Is dit verstandig met 35 graden en nog 10 kilometer te gaan?", om vervolgens deze gedachte ook maar weer als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. De wijnboer probeert ons eerst over te halen om niet over die kale hete berg te gaan lopen, haalt uiteindelijk zijn schouders op en vervolgt met een grijns; "Als je lijken onderweg tegenkomt dan zijn die van jullie voorgangers en niet van de Romeinen." Daarna zwaait hij ons vriendelijk doch hoofdschuddend uit. Tsja, de Sonnensteig is heet, erg heet. Het is een extreem droge berg, met alleen lage alpiene begroeiïng. In de routebeschrijving staat eigenlijk drie dagen lang hetzelfde 'gehen Sie am Hang entlang', vrij vertaald 'loop langs de bergwand'. Ik vind het een leuk klinkend Duits zinnetje en maak er een soort mantra van voor op de moeilijke momenten, als de hitte de rugzak zwaar maakt en de route lijkt te blijven stijgen. Am Hang entlang. Am Hang entlang. 4 lettergrepen, 4 stappen. En na 25 keer am Hang entlang ben je dan toch weer zo'n 70 meter verder. De Sonnensteig is ook een berg van mythes en sages. Zo waren er boselfen in dit gebied die de boeren hielpen hooien, maar zich niet aan mensen wilden binden. Totdat er natuurlijk toch een jonge boer verliefd werd op zo'n wonderschone elf en haar 's nachts vastbond met haar rechterbeen aan een boom. Hij hoopte dat ze dan deze keer niet zou verdwijnen in de schaduwen van de nacht. Maar de elf liet zich natuurlijk niet tegenhouden door een touw en verdween geruisloos. De boer was vanaf die nacht kreupel aan zijn rechterbeen. En tot aan de dag van vandaag is er volgens de legende nog altijd iemand in zijn familie die kreupel loopt. En zo zijn er nog een paar prachtige sages over dit gebied. Terwijl ik mijn petje opzet, vraag ik me af of dat zou komen omdat iedereen op deze berg een zonnesteek oploopt, waardoor de fantasie op hol slaat. Zonnesteek en Sonnensteig, in steenkolenduits ligt het dicht bij elkaar. In Schlanders is het feest als we aankomen. Schlanderse schlagers. Slapen bij 30 graden valt al niet mee, maar slapen met vals zingende Tiroler deernes is een te grote uitdaging. Dus werpen we ons in het feestgedruis. Ik probeer een zwalkende man in Lederhosen te ontwijken die maar niet lijkt te kunnen kiezen tussen mij en het stalletje met braadworsten. Het wordt het stalletje. Als rustpunt temidden van het festival vinden we een winkel van Sinkel waar een man in blauwe stofjas achter de toonbank staat. Omdat ons Zwitserse zakmes het vandaag begeven heeft, zoeken we een nieuwe. Afijn, er blijken wel 30 varianten te zijn. Zo is er bijvoorbeeld één met een paardenhoevenpulker. Ik mompel dat ik dat niet echt vaak denk te gebruiken. Oh, maar dan heeft hij nog wel een ander mooi exemplaar. Ik doe mijn best neutraal te blijven kijken als hij ons met trots een mes laat zien waar een soort kromme zaag aan zit waarmee je heel handig de buik van een konijn kunt opensnijden tijdens de jacht. Maar klantgericht als hij is merkt hij mijn lichte aarzeling op en zegt snel: "Maar je kunt met die kromme zaag ook dik plastic gemakkelijk doorsnijden." Pffff, gered! Uiteindelijk kopen we een zakmes waarmee je een appel kunt schillen. We lopen namelijk inmiddels door het fruitgebied. Erwin plukt handenvol overheerlijke wilde kersen. Onze vingers plakken van de suiker uit de vruchten, we hebben paarse lippen en doen wedstrijdjes pitten spugen. We lopen door eindeloze appelboomgaarden en langs zonovergoten wijngaarden. En over de koelere, met bomen omrande, Waalwegen, wegen die langs een oud irrigatiesysteem lopen waarmee de velden bewaterd worden. Maar het grootste voordeel van de hittegolf is dat de boeren hun sproeiers op het land hebben aangezet. Zo wordt het op de Sonnensteig toch nog een waterballet!