Op dinsdag 1 juli maakt ze zich mooi voor ons. Ze laat haar watervallen woest klateren, laat de zon haar ruige rotsen strelen en zuigt de regen op om haar bomen en mossen frisgroen te kleuren. Ze lonkt naar ons met een prachtig wandelpad door ?én van haar mooiste valleien. We flirten terug. We fotograferen haar van alle kanten, roepen bij iedere bocht hoe mooi ze is en voelen ons gelukkig zo dicht bij haar. We vallen alle vier voor haar. Jacques, de Fransman die we bijna 10 jaar geleden op de route naar Santiago de Compostella hebben ontmoet. Charlotte, zijn Duitse vriendin en natuurlijk Erwin en ik. We flirten in vier talen. Meestal in het Duits en waar nodig in het Frans, Engels of Nederlands. Op zo'n heerlijke zonnige dag lijkt iedereen gevoelig voor haar charmes, de wandelaars liggen op hun rug in de Alpenwei naar de besneeuwde kammen te kijken, in de berghut vloeit het bier en de schnapps rijkelijk, er wordt muziek gemaakt en sommige mannen troeven elkaar af met stoere bergbeklimmersverhalen. En iedereen gaat vroeg naar bed om morgen de tocht te wagen naar haar hoogste punt, de Zugspitze. Ze is de hoogste berg van Duitsland met haar 2.964 meter. Maar 's nachts is deze wispelturige dame ons opeens spuugzat. De donder roffelt tussen haar rotswanden en de felle regen maakt haar paden spekglad. Ik wil je wel, ik wil je niet, dat is het spelletje dat ze met ons speelt. En met Jacques al voor de vijfde keer. Vier keer eerder werd hij door haar verleid en daarna afgewezen met regen, sneeuw en plotselinge mist. Voor een Fransman niet eenvoudig om te verwerken. De volgende ochtend is ze nog steeds sjacherijnig en wikkelt ze wat grauwe wolkenslierten om ons heen. Ze ziet er ongenaakbaar uit. We twijfelen terwijl we aan ons bord müsli in de berghut zitten. De Nepalese berghut waar je om 06:00 uur wordt gewekt met live muziek. Gaan we verder of niet? Nog 1.400 hoogtemeters te gaan naar de top. We horen dat de laatste 300 meter afgesloten zijn vanwege de slechte weersomstandigheden. In de sneeuwvelden die je over moet steken loop je in een spoor, maar dat is kniediep en de regen van vanacht zal het zeker niet beter hebben gemaakt. Wat op de hoogte van onze berghut nog regen is, is op die hoogte sneeuw en ijs. We besluiten om te draaien en een andere route terug te lopen. Een verstandige keuze blijkt later want de hele berg en alle dalen eromheen vullen zich in een paar uur tijd compleet met regen en wolken. Zelfs ons plan B is maar net haalbaar. We warmen op in een berghut en zakken het laatste stukje met de kabelbaan af. Maar wat hebben we het met zijn vieren gezellig gehad! Jacques met zijn geintjes en zijn heerlijke Franse accent. De warme en positieve Charlotte. Franse flair, Duitse planning, Beierse gastvrijheid en Hollandse nuchterheid. Wat een bijzondere mix van karakters en culturen. Het doel van deze twee dagen was niet het bereiken van de Zugspitze, maar het samen zijn met zijn vieren. Daar kan geen berg, hoe mooi ook, tussen komen!