Mona Lisa

Donderdag 18 juli. Vandaag ontbijten we pas om 08:30 uur en drinken daarna op het overdekte terras een potje thee leeg en wachten een paar regenbuien af. De hotelkat houdt inderdaad nog steeds van mannen met grote voeten en krult zich weer genoeglijk op Erwins schoot op. Boekje erbij, helemaal goed!

Rakesh zit vanochtend in een training voor gidsen en sluit zich om 13:00 uur bij ons aan. Samen lopen we naar Summit Trekking om daar ons evaluatieformulier van de trekking bij de baas van Rakesh in te dienen, maar ook om ons gezamenlijke plan te bespreken om Rakesh een week naar Nederland te laten komen. Hij is nog nooit in het buitenland geweest en zou het geweldig vinden om een Europees land te zien. Hij ziet het als een manier om zich verder te ontwikkelen. Ik heb al een enorm respect voor hem, hoe hij zich op eigen kracht van drager naar gids ontwikkeld heeft en zichzelf Engels heeft geleerd door met touristen te praten. Iemand met potentieel, nieuwsgierigheid en drive. In Nederland zou hij een op maat gemaakt ontwikkeltraject aangeboden krijgen. Hier moet je zelf alle kansen grijpen. Hij is vaak gids van Nederlanders en Engelsen en we denken dat hij zijn klanten nog beter begrijpt als hij ziet hoe wij leven. Bovendien gun ik iedereen reiservaring; je leert er veel van, het verruimt je blik en maakt je genuanceerder. We hebben elkaar in die twee weken trekking goed leren kennen, kunnen het prima met elkaar vinden en we hebben hem op het eind van de trekking uitgenodigd om in de Kerstweek, als wij vrij zijn en het gidswerk in Nepal vrijwel stil ligt, een week bij ons te logeren en hem Nederland te laten zien. Ik merkte aan Rakesh dat hij een beetje nerveus was hoe zijn baas op dit plan zou reageren. Maar uiteindelijk werkt hij ook al 13 jaar voor deze baas en, zoals ik al dacht, reageerde die positief. Hij gaat Rakesh helpen met het regelen van een visum en vliegticket. Hij heeft goede contacten met het consulaat hier. Laten we hopen dat het plan slaagt. Het is leuk om de voorpret die jezelf hebt als je op reis gaat naar een onbekend land, ook bij Rakesh in zijn ogen te zien.

Daarna voegen we ons met zijn drieen met een taxi weer in het drukke verkeer van Kathmandu en bezoeken Patan Durbar Square. Patan was vroeger een apart stadje maar is opgeslokt door het grote Kathmandu. Het lijkt op Kathmandu Durbar square maar de tempels zijn verfijnder en prachtig versierd met gedetailleerd houtsnijwerk en koperbeslag. Het museum, dat in het oude paleis gevestigd is, heeft mooie Buddha beelden in zijn collectie, geeft uitleg over de gebruikte technieken en ik leer de betekenis van de verschillende handposities van de Buddha.

En ja....met weer een ander gebutst en gedeukt piepklein taxi-tje ritsen we ons opnieuw soepeltjes in het verkeer op weg naar Bodhnath, de grootste Budha Stupa ter wereld. Het bekende plaatje dat voorop iedere reisgids van Nepal staat. De ogen van de Budha volgen je overal, het is de Nepalese versie van de Mona Lisa. We zijn er precies op het goede moment want veel Budhisten lopen zowel 's ochtends als ' s middags driemaal een rondje rondom deze stupa. Wij maken het middagrondje mee. Een bont gezelschap van monniken, oude mensen, schoolkinderen, gehandicapten, toeristen en zakenmensen vormt een menselijke file. De gebedsmolentjes draaien op volle toeren en de winkeltjes die er in een ronde boog omheen gebouwd zijn proberen iedereen te verleiden om naast de hemelse zaken toch vooral ook aandacht te schenken aan aardse zaken. Af en toe stropt de file omdat iemand languit op zijn buik op de grond gaat liggen om te bidden, de 'extended version' van knielen.

Wij tarten het lot door het bij 1 rondje rond de stupa te houden en dan door te gaan naar Pashupatinath, het Hindu tempelcomplex, waar crematies plaatsvinden. Ik heb dit aan de Ganges in India al eens gezien, maar blijf me er over verbazen. Op de ene oever wordt de overledene op een soort brandstapel van hout en riet, dat in de heilige maar zwaar vervuilde rivier is gedompeld, geëerd en door de familie in brand gestoken en op de tegenoverliggende oever zitten andere Nepalezen en toeristen te kijken naar dit ritueel. Er lopen zelfs meisjes tussendoor die chips en drankjes verkopen aan het publiek, wat de vele apen dan weer proberen te pikken. Tel daar nog 20 blaffende straathonden bij op, een stuk of 5 heilige koeien die overal door heen banjeren en 4 veel te commercieel geworden 'heilige mannen' in gele gewaden en met beschilderde gezichten en je hebt een beeld van dit bonte circus. Een plek die zeer verschillende emoties bij je oproept.

Tenslotte keren we terug naar onze groene oase en gaan daarna samen met Rakesh eten in restaurant Cibo, een tip van een paar Schotten die we tijdens onze trekking hadden ontmoet en die wonen en werken in Kathmandu. We eten er heerlijke, spicy tapas met een koel wit wijntje. Mmmm...