Als een reus in Pokhara

Dinsdag 16 juli. Een rijtje mieren paradeert parmantig om het mierenlokdoosje heen, een hagedisje schiet schichtig weg als ik de gordijnen open trek en ik win de race 'wie is het eerste bij de wc-pot' van een duizendpoot. We zijn weer in het laaggelegen Pokhara, waar een warme, klamme deken over de stad ligt en de temperaturen 's middags oplopen tot boven de 35 graden. Waar je een wierookbrandertje aan je voeten nodig hebt om de muggen weg te houden. Maar ook dat Pokhara waar de vogels je vrolijk wakker kwetteren, je weer volop vers fruit bij je ontbijt krijgt en waar de zwarte vlinders over de exotische planten in de tuin van ons hotel Mumms Garden scheren. De fleecevesten gaan de tas weer in, de parapluutjes komen er uit.

Rakesh heeft vandaag een vrije dag en we hebben afgesproken om die samen door te brengen. ' s ochtends bekijken we een tweetal grotten en Davis' Fall, een waterval die vernoemd is naar de persoon die er ooit ingedonderd is. Na de vele watervallen van gisteren, tijdens onze rit van Jomson naar Pokhara, vallen deze waterval en grot een beetje tegen. Maar de Indiaase families die hier in grote getale komen bidden vormen een kleurrijk geheel om naar te kijken. Ik krijg de zoveelste rode stip op mijn voorhoofd voor geluk en gezondheid en we worden weer regelmatig op de foto gevraagd.

's middags gaan we shoppen in het grootste warenhuis van Pokhara. Wat een hoeveelheid beveiligingsmensen hier! Erwin wil graag nieuwe Teva sandalen kopen, maar het winkelmeisje heft hopeloos haar prachtig met henna beschilderde handen ten hemel als hij om maat 44 vraagt. Uiteindelijk weet ze uit de hele stapel dozen een paar 44 te vissen, maar dat blijkt dan een Nepalese maat 44 te zijn. Erwins tenen jubelen vrolijk over het randje van de sandalen heen. Ook enkele andere Nepalese klanten bemoeien zich er hoofdschuddend mee. Hoe krijgen we deze reus aangekleed? Kortom, het wordt een gezellige bende daar op die schoenenafdeling.

Maar sandalen levert het niet op. Tsja, dan rest ons niks anders dan ons geld te spenderen aan een ijsje. De eerste van deze vakantie. Voor de supermarkt staan bankjes in de schaduw, waar iedereen genoeglijk een ijsje of een gebakje zit te eten. Een komen en gaan van allerlei soorten mensen die net hebben geshopt. Een prima plek om de ergste hitte even af te wachten.

Daarna lopen we de stad met zijn vele kleine winkeltjes door en vinden daar zowaar Teva's in maat 44 in een piepklein outdoor winkeltje en een nieuwe regenponcho voor mij. En dat voor een appel en een ei. Kun je er een stuk of 10 voor verslijten vergeleken met de prijzen in Nederland. We verbazen ons weer over de koeien en waterbuffels die lekker heilig overal in de weg staan. Blijft toch voor ons een vreemd straatbeeld; koeien midden in de stad. Onderweg staan we nog even te kijken bij de opnames van een werkelijk vreselijke kitscherige Bollywood film. Een jongen en een meisje moeten duizend keer opnieuw een dansje doen en elkaar daarbij verliefd in de ogen blikken. Op de achtergrond klappen en dansen zo'n 70 andere dames mee. Iedere keer roept de zeer irritante regisseur: "stop", loopt met zijn microfoon voor de geluidsboxen langs...pieeeeeeeeeeep...en geeft weer nieuwe aanwijzingen aan het stel. En dat bij 35 graden. Alle spontaniteit is verdwenen. De dames in het achtergrond dansgroepje raken het ook zat. Sommigen pakken gewoon hun tas op en gaan boodschappen doen. Een heerlijke Nepalese chaos, waarvan we het einde maar niet afwachten.

In de namiddag slenteren we langs de lakeside van Pokhara. Hier hangt een hele relaxte sfeer. Doet een beetje aan de hippie tijd denken, er waaien vlagen Bob Marley muziek voorbij en je ziet er ook allerlei vreemdsoortige toeristen met roze punkhaar en wijde gewaden. Bij een langzaam ondergaande zon turen we over het meer uit naar de bergen. Vreemde witte vogels scheren over het water. We dineren aan de waterkant in een prachtige groene tuin van een restaurant en klinken met Rakesh nog een keer op onze mooie trekking in Upper Mustang.

Woensdag 17 juli rijden we samen met Rakesh in een luxe taxi over een asfaltweg (!) van Pokhara terug naar Kathmandu. Een rit van bijna 7 uur met een lange file van walmende, puffende en zwart roet uitbrakende vrachtwagens en bussen die allemaal Kathmandu in willen. Aangezien de weg maar 2 rijstroken heeft gaat dat met veel getoeter, geduw en getrek gepaard. Maar als we aankomen in het Summit hotel in Kathmandu wacht ons een aangename verrassing. Nog voor we onze mond hebben kunnen open doen vertellen drie glimlachende Nepalezen aan de receptie ons dat onze eenvoudige budgetkamer ge-upgrade is naar een luxe kamer. We hebben een eigen douche en toilet! We hebben witte schone handdoeken! We hebben een zeepje! En we hebben airco op de kamer! We moeten nog eens uitzoeken welke 'onzichtbare hand' dit nu weer geregeld heeft.... Maar nu zakken we eerst lekker weg in de rieten stoelen in de tuin en bestellen een cocktail. Het leven is goed!