Zeven

Nee, dat was helaas niet de tijd waarop we opstonden op maandag 15 juli. Boardingtijd is 05:30 uur in Jomson. Rakesh heeft dat al weten te rekken tot 05:30 uur ontbijten als de tassen dan maar gepakt al klaar staan. Hij heeft het op een akkoordje gegooid met de Didi van het Yeti airline ticket office, die een kantoortje heeft naast ons hotel. Aangezien zij ook het inchecken op het vliegveld regelt heeft hij afgesproken dat hij een telefoontje van haar krijgt als zij naar het vliegveld loopt. Dat zit aan de overkant van de straat dus we zijn er zo. En er moet toch eerst een vliegtuig uit Pokhara hier naar toe vliegen waarmee wij dan terug kunnen vliegen. Nou, dat hoor je dan vanzelf wel aankomen. Het gaat hier iets anders dan op Schiphol...

Tijdens ons ontbijt willen de wolken echter nog niet goed optrekken, alhoewel de zon af en toe gaten brandt in de witte deken. Maar om 09:00 uur komt dan het verlossende telefoontje van Didi dat we nu naar het vliegveld moeten komen. Maar helaas spelen Pokhara en Jomson vervolgens een spelletje kiekeboe met elkaar. Het is of redelijk helder in Jomson of in Pokhara maar nooit tegelijkertijd. En na 11 uur waait het dan weer te hard in deze vallei om te vliegen. Om half elf gooit Didi de handdoek in de ring en cancelt alle vluchten voor vandaag. Daar staan we dan; 4 toeristen, 2 dragers, 2 gidsen, een monnik, een vader met z' n zoontje en een man uit een van de dorpen waar we doorheen gelopen zijn die ons nog herkent. Rakesh en de andere gids beginnen meteen druk te bellen, want nu moet er ander vervoer geregeld worden. We zuigen onze longen voor de laatste keer vol met de heerlijke frisse berglucht van Upper Mustang en stappen met zijn allen in bus 1.

De bankjes zijn te smal om met 2 toeristen naast elkaar te zitten, maar een toerist en een Nepalees past net. We hotsen en botsen over de weg vol gaten en rotsen. De talismannen en felroze versieringen dansen vrolijk op en neer. Ik zit naast een Nepalese jongen die bij iedere brug die we oversteken een kruisje slaat. Boven het geronk van de motor uit klinken onophoudelijk Nepalese liedjes, die ook regelmatig uit volle borst worden meegezongen door onze busgenoten. Het voelt een beetje als op schoolreisje gaan. In de dorpjes stuiven de kippen voor de bus opzij, draaien de koeien achteloos hun kont naar ons toe en zijn de honden maar nauwelijks bereid om hun dutje midden op de weg voor ons te onderbreken. Zo komen we bij een rivier waar delen van de brug weggespoeld zijn. Uitstappen dus en met alle bagage over twee boomstammen wiebelen naar de overkant van de rivier waar de volgende bus al weer klaar staat voor ons. Wel een maatje kleiner nu. Dus kleine rugzakken op schoot en allemaal een beetje inschikken.

Wat er in Nepal ook gebeurt om 12 uur moet je toch echt lunchen, dus stopt de bus bij een piepklein huisje waar 2 Didi's voor alle passagiers Dal Bhat hebben gekookt. Rakesh heeft de bestelling van de hele bus onderweg al doorgebeld. Het staat al dampend op ons te wachten. Soms lijkt er zo'n onzichtbare hand te zijn die van alles regelt...Wij krijgen er een lepel bij, maar verder eet iedereen lekker met zijn handen. Een enorm gesmak en geslurp, waarna de maaltijd tevreden wordt afgesloten met een goede rochel en het uitspugen van een vette fluim. De Nepalese variant van: "Didi, het was weer lekker!". En zo vervolgen we de tocht weer. Van busje 3 rammelen de moeren van de as los. Ik vind het eigenlijk een wonder dat de rest wel vast blijft zitten...Na rijp Nepalees beraad wordt er een jeep geregeld. Maar ja, hoe krijg je alle mensen van het busje in een jeep? Alle bagage gaat nu op het dak, samen met 2 Nepalese jongens, die afwisselend aan de zijkant van de jeep hangen of op het dak bovenop de tassen balanceren. Omdat toeristen twee keer zoveel betalen als Nepalezen vindt iedereen het heel normaal dat wij de beste plaatsen krijgen, maar ook dan moet je je benen wel in je nek leggen, want de beenruimte is niet echt 'european size' . Zo zitten we dus met 13 man en een chauffeur in een jeep en 2 man op het dak. Ik deel maar nootjes en rozijnen uit om het moraal hoog te houden. Zakje gaat sowieso leeg. Als je geluk hebt komen de rozijnen in de uitgestoken handen terecht, als je pech hebt vliegen ze tegen het dak. Maar dat mag de pret niet drukken. Deze chauffeur houdt van Nepalese meezingers met housebeat eronder, liefst met de volumeknop op 10. We trekken in de dorpjes veel bekijks. De jeep trekt zich door alle moddersporen, zijriviertjes en gaten heen. Onder ons duizelingwekkende dieptes en uitzichten op dezelfde rivier die we in Upper Mustang ook al een stuk te voet hebben gevolgd. Maar hier baant hij zich bulderend een weg tussen de rotsen door naar beneden. Bomen, struiken, pilaren van bruggen, alles wordt meegesleurd. Wat een natuurgeweld! De enorme watervallen storten helderwit water van de gletschers in deze kolkende grijze modderrivier. En het mysterieuze maanlandschap van Upper Mustang heeft inmiddels plaats gemaakt voor een ruige groene wereld. We zien weer bomen en hoe langer de tocht duurt verschijnen er meer en meer rijstvelden, metershoge bamboes en bananenbomen. Wat gaaf om dit deel van Nepal te zien! Een prima combi zo; heen met vliegtuig, terug met jeep/bus.

Om 19:00 uur 's avonds is ons bonte gezelschap in Beni. Daar nemen we afscheid van Razou, de drager. Verlegen ontvangt hij mijn 3 zoenen op zijn wangen. Hij gaat met een andere bus verder. We rekken de benen, drinken wat en stappen daarna in vervoermiddel 7 (!) van die dag om de laatste 3 uur in het donker naar Pokhara te rijden. Erwin houdt de chauffeur wakker door in te gaan op zijn gezellige chit chat. De rest van het gezelschap sukkelt omstebeurt in slaap. Ieder zo zijn taak.

Om 22:00 uur, na 11 uur door elkaar geschud te zijn, stappen we stijfjes uit in Pokhara. Daar heeft 'de onzichtbare hand', ervoor gezorgd dat er een lekkere curry met rijst en vers fruit voor ons klaar staat als laat diner. Daarna een douche en dan kunnen we werkelijk geen pap meer zeggen. Maar wat was het weer een bijzondere dag. Zeven is een mooi getal!