Didi!

Zaterdag 13 juli. Vandaag onze een na laatste wandeldag. Morgen lopen we nog in een halve dag terug naar Jomson, vanwaar we overmorgen weer terugvliegen naar Pokhara. Als de goden ons goed gezind zijn en er niet teveel wolken zijn. We zijn de afgelopen week steeds meer gaan beseffen wat een bofkonten we waren dat we op de heenweg die vlucht naar Jomson hebben kunnen maken. De 4 dagen ervoor had hij niet kunnen vliegen en de volle week daarna ook niet. Je alternatief is dan met de 'death bus' reizen zoals een Begische familie die we ontmoetten had gedaan. Toen zijn vrouw en dochters huilend van angst naast hem zaten was de vader van deze familie toch wat gaan twijfelen of dit wel de juiste vakantiebestemming was..;-). Die busreis is ook wel echt spannend want door de aardverschuivingen in de moesonperiode kun je de reis niet met 1 bus maken. Als er een stuk weg is weggespoeld, moeten alle passagiers en hun bagage uit de bus stappen, door de rivier waden en dan staat aan de andere kant van de aardverschuiving de volgende bus te wachten en dat herhaalt zich dan een paar keer. Kortom, we hopen dat we weer kunnen vliegen...

Voor iedereen die het zich afvraagt, we hebben niet met de koning gesproken in Lo Mathang. De koning was te ziek en de prins was druk met een filmploeg. Tsja, dat gaat natuurlijk voor. Toch blijft de koninklijke familie wel een soort rode draad in onze vakantie, want op de tweede helft van onze trekking hebben we ook al weer bij de schoonzus van de koning geslapen. En wie kom ik aan het ontbijt tegen op de ochtend dat ik opstond met de geur van wierook in mijn neus en het getrommel en geprevel van een inwonende monnik op de achtergrond? Jawel, de neef van de koning, die van het vliegveld. Maar nu in trainingsbroek en een ouwe sweater, lekker slurpend aan zijn warme thee. Natuurlijk wilde hij weten wat we van zijn koninkrijk vonden. Kennelijk was hij dat zelf aan het afreizen. We hebben hem uiteraard gecomplimenteerd.

De wandeltocht zelf gaat ons goed af, al is het vanwege de hoogte af en toe wel zeer pittig. Ik ben blij dat we alleen onze dagrugzak hoeven te dragen en dat Razou de rest draagt. Ik moest echt even wennen aan het feit dat een ander je spullen draagt, maar nadat we gisteren 2 Nederlanders tegen kwamen die 11 Nepalezen (!) en 5 muilezels bij zich hadden als crew, vind ik dat wij eigenlijk heel light reizen. Zij kampeerden en dan heb je een kookcrew, dragers voor alle kampeerspullen en een gids bij je. Het zal allemaal best ook zijn nut hebben, maar het voelt toch een beetje als 'Kuifje in Tibet'...

Het is zo'n bijzonder landschap, met de canyons die zich maar eindeloos blijven uitstrekken. Soms voel ik me alsof ik op de maan loop. Onwerkelijk, ruig en onaangetast. Je kan twee weken door Upper Mustang lopen en iedere bocht die je omgaat biedt weer zoveel moois. Ik word er in ieder geval heel gelukkig van! We staan vaak stil om gewoon 360 graden om ons heen te kijken. Je ziet geen windmolen, geen electricitietspaal, geen asfalt, alleen maar overweldigende natuur. Het enige dat ons pad af en toe kruist zijn kuddes yaks of berggeiten. En op ons pad soms een kleine karavaan van muilezels die bepakt zijn met handelswaar of boodschappen voor de dorpen die verder weg liggen. Alle aanvoer komt vanuit Jomson. Wat een verschil met Nederland, waar we binnen 5 autominuten in de supermarkt staan. Als je hier boodschappen gaat doen ben je 2 dagen op pad met de muilezel!

Het leven in de dorpjes is ook een belevenis op zichzelf. 's avonds komen de geiten en koeien terug naar het dorp en alle straten zijn dan ook rijkelijk bedekt met stront. Je kunt je ogen dus beter naar boven richten, waar de kleurige gebedsvlaggetjes de dorpjes opfleuren. De lodges waar we slapen hebben hele kleine kamers met lemen vloeren en muren. Het plafond is van takken met een doek erover gespannen. Het leven speelt zich in de keuken af. De vrouw des huizes staat de godsganse dag in de keuken. Alleen al zorgen voor goed drinkwater betekent dat dat eerst gekookt moet worden. De meeste mensen hebben een klein moestuintje waar ze uit putten. We eten eigenlijk best lekker. Veel beter dan wat ik gedacht had. Geheel vegetarisch want zonder koelkast is vlees niet echt een optie. Floor en Rian, voor jullie zou dit echt een prima land zijn! Als je wat bestelt wordt het ter plekke vers gemaakt. Zelfs het brooddeeg wordt vers klaargemaakt. En er wordt best hygiënisch gewerkt; potten en pannen worden onder de dorpskraan schoongeschuurd, alles wordt goed doorgekookt. Bij het ontbijt kunnen we zelfs een pannenkoek krijgen en ik loop ook een paar dagen op een ouderwets bordje havermout. ' s Avonds eten we soms een soort nassi, soms spaghetti met groenten, soms zelfs een vega pizza, maar dan wel met een Nepalese chapatti als bodem en met koriander als kruid. Mis je iets dan vraag je Didi om hulp. De eerste dag waren we nog zo naïef om te denken dat veel Nepalese vrouwen zo heten, maar al snel kwamen we erachter dat het een soort beleefde aanspreekvorm is voor een vrouw die ouder is dan jezelf bent. Rakesh roept het bij iedere keuken die hij binnenstapt. Didi! En dan komt er een uitgebreid Nepalees geratel terug van de gastvrouw. Het is leuk om gewoon een uur in de keuken naar al die drukte te gaan zitten kijken. Mannen drentelen binnen en slurpen luiddruchtig liters thee naar binnen, de wat oudere meisjes helpen mee en serveren het eten en de allerkleinsten scharrelen overal tussendoor. Gewoon langs het open vuur, de sissende snelkookpan, de gasfles en ketels met kokend water. Niks geen veiligheidshekjes, afgeronde hoeken aan de tafels of box. Op een wonderbaarlijke manier loopt het allemaal wel goed af. Oudere broertjes en zusjes en opa's en oma's houden allemaal ook een oogje in het zeil. Dat woont namelijk allemaal in hetzelfde huis. Er wordt veel gelachen en natuurlijk ook wel af en toe over ons. De waterslangetjes van onze rugzakken trekken de aandacht van alle kids en Erwin valt natuurlijk weer op door zijn lengte. Maar we lachen vriendelijk terug en zeggen Namaste tegen iedereen. En als we weggaan en tegen de gastvrouw "bye, bye, Didi" zeggen, giechelen ze nog lang na over ons....