The king still rules

Zondag 07-07. Vandaag hebben we onze 5e wandeldag erop zitten en zijn we aangekomen in Lo Mantang, het hoofddorp van dit kleine koninkrijk Upper Mustang. Officieel hoort het bij Nepal en heeft de koning geen macht meer, maar als er hier in de dorpen een conflict is dan beslist de koning, als een rechter, over de oplossing. Of een van de familieleden van de koning die in de 31 dorpen van dit koninkrijk leven. Zo hebben we al gelunched bij de neef van de koning, die overigens in een normaal huis woont en te paard van het vliegveld naar zijn dorp gaat. En we hebben ook al een keer geslapen bij de zus van duuuue koning. Rakesh, onze gids, gaat proberen of we overmorgen op bezoek mogen bij de koning. Hij ontvangt toeristen in zijn paleis. Probleem is dat hij alleen Tibettaans spreekt, dus hij heeft een tolk erbij als hij bezoek ontvangt, die het dan naar Nepalees vertaalt en dan moet onze gids Rakesh het weer naar het Engels vertalen. Ben benieuwd of deze communicatie-uitdaging gaat werken. De koning is alleen inmiddels 80 en heeft vorig jaar geen bezoek ontvangen omdat hij wat sukkelde met zijn gezondheid. Het is dus even afwachten of het lukt. Maar alleen al het idee dat je op bezoek gaat bij de koning heeft al wat. Stel je maar eens voor dat Willem-Alexander toeristen zou ontvangen...different worlds.

We slapen hier in Lo Mantang in het Holiday Inn hotel (hi, hi). Kennelijk beschermt deze hotelketen niet in alle uithoeken van de wereld zijn merknaam...
Maar vergeleken bij de basic logdes van de afgelopen dagen is dit toch behoorlijk luxe met een echte betegelde douche en een inpandige toilet! En we kunnen hier zelfs onze was laten doen. We moeten maar niet vragen in welk water dat eigenlijk gebeurt want wasmachines kennen ze hier niet. Het gaat meestal gewoon in het stroompje dat door het dorp loopt en met zand als schoonmaakmiddel. Wat niet weet, wat niet deert, moet je maar denken. Nadat de was gedaan is wordt het gezellig over de balustrade van je kamer gehangen, dus alle Nepalezen bewonderen nu mijn wandelstokken en onderbroeken.

Lo Mantang ligt op 3.850 meter hoogte en de afgelopen dagen hebben we ook telkens tussen de 3.400 en 3.850 meter geslapen. Tijdens het lopen zitten onze pieken rondom de 4.000-4.300 meter. Je hebt lichamelijk meer last van op welke hoogte je slaapt, dan op welke hoogte je loopt. Er waren bij ons beiden wel wat acclimatiseringsprobleemjes. Ik zal jullie niet vermoeien met alle details, maar het is vreemd wat hoogte met je lichaam doet. Gelukkig heeft iedere niet-Nepalees hier last van en hebben we niet voor niks een medicijntas bij ons. Gids Rakesh is echt een schatje. Iedere ochtend steekt hij zijn hoofd om de hoek van onze kamer en doen we een soort medische update van de dag. Er zijn weinig mensen waar ik zo intiem mee over mijn lichamelijke gesteldheid heb gepraat! Hij denkt vervolgens prima mee over wat wel en niet te eten, controleert in de keuken of ze het hygiënisch bereiden en regelt schoon drinkwater voor ons. Ook hebben we samen met Rakesh besloten de route andersom te lopen, omdat de zwaarste beklimmingen dan in de tweede helft zitten. Dan is je lichaam wat meer gewend. Het is toch een rondje dus we missen niets. Voor de echte geïnteresseerden, die ons op Google Earth proberen te volgen, hierbij onze route tot nu toe:
Van Jomson naar Kagbeni, van Kagbeni naar Chele, van Chele naar Syanboche, van Syanboche naar Charang, van Charang naar Lo Mantang.

Rakesh's rugzak lijkt een beetje op de 'verrassingentas' die mijn moeder vroeger voor ons maakte als we met de auto op vakantie gingen. Uit de rugzak van Rakesh komen ook iedere dag koekjes, marsrepen, nootjes en soms zelfs een appel. Dat is ook wel fijn want we ontbijten om 6:30 uur en lopen dan vanaf 7:00 tot 12:00 uur en lunchen dan in een lodge of theehuis, die langs de route staan. Dus het 11 uurtje van Rakesh is meer dan welkom. Rakesh zal altijd in mijn herinnering blijven als 'Mister slowy'. En daar heeft hij gelijk in, de enige manier om op deze hoogte een beklimming te doen is slowly. Je zet piepkleine pasjes en toch ben je heel snel buiten adem. Ik heb het gevoel dat ik als een slak tegen die bergen aankruip. Maar stap voor stap komen we overal en de uitzichten maken alles goed. Het is hier zo mooi! Het lijkt een beetje op de Grand Canyon met alle grondlagen, in grijs, groen, zwart, rood en geel. De rotsen hebben grillige vormen en verborgen grotten. Op alle passen wapperen gebedsvlaggen en we passeren talloze stupa's. De dorpen liggen als groene oases tussen de bergen. Ze verbouwen daar hun groente en graan. Nooit gedacht dat we hier spinazie en appels zouden eten, maar dat is dan het voordeel van in het moesonseizoen gaan, dat is ook het oogstseizoen. We hebben af en toe wat miezer overdag en 's nachts regent het hier flink, maar we komen tot nu toe goed weg met het weer.

Vanmiddag hebben we twee Tibettaanse kloosters bezocht. Het geprevel van de monniken die aan het bidden zijn, de minitieus beschilderde lemen muren en de vele Budha beelden blijven een aparte beleving. Wat dan best raar is dat de kinderen, die hier worden opgeleid tot monnik, vrolijk aan het spelen zijn op de binnenplaats en allerlei ongein en kattenkwaad uithalen. Ook hier komt meteen het hoofd van de school een hand geven en een praatje maken. Hij spreekt gelukkig wel goed Engels. De hartelijkheid en vriendelijkheid maakt dat je je, ondanks alle primitieve omstandigheden overal snel thuis voelt. Met de beperkte middelen die er zijn proberen de Nepalezen het je echt naar je zin te maken. Zo wordt, na een hele nacht regen, 's ochtends vroeg al de ondergelopen lemen gang voor onze deur drooggeveegd en bedekt met juten zakken zodat we nog enigszins met droge schoenen bij de wc kunnen komen. Of het hout onder de waterketel wordt opgestookt om ons van warm water te voorzien.

Morgen maken we een wandeling vanuit Lo Mathang naar een grot met 58 kamers. Heeft Razou, onze drager, ook een dagje rust. Ik ben iedere keer weer verbaasd dat hij met 3 plastic touwtjes onze tassen aan elkaar knoopt en vervolgens nog sneller loopt dan wij! Niks geen luxe draagbanden met zachte vullingen, maar gewoon touwtjes en een opgerolde plastic zak waarmee het aan zijn voorhoofd draagt. Als je hier in het rond kijkt heb je het idee dat iedereen loopt te sjouwen, van jong tot oud. Hoe kan het toch dat bij ons zoveel mensen bij een fysiotherapeut lopen door kwalen opgelopen door kantoorwerk en hier mensen probleemloos hun eigen gewicht sjouwen?

Keep vingers crossed dat het Community Communication Center van Lo Mathang morgen open is en verbinding heeft. Ja, dat klinkt he? Wacht tot je de foto ziet. Tijd om te gaan slapen want de lichten gaan uit, de elektriciteit is op voor vandaag.