Mierenhoop Beijing Op maandag 23 juli rolt om 14:00 uur de Trans-Mongolië Express het station van Beijing binnen. Met een enigszins weemoedig gevoel nemen we afscheid van 'onze' trein die ons 10.000 kilometer, een kwart van de aardomtrek, heeft laten overbruggen. Veel tijd om in onze weemoed te blijven steken krijgen we niet, want we worden opgeslokt door een krioelende mensenmassa op het station. De dag voordat wij hier aankwamen heeft Beijing noodweer gehad, waarbij het water vijf meter hoog heeft gestaan en er 35 mensen zijn overleden. Het is dus nog drukker dan normaal op het station, want de treinen hebben een dag niet kunnen rijden. Maar midden in deze drukte staat als een rots in de branding onze nieuwe gids voor de komende drie dagen, Fiona met haar onafscheidelijke chauffeur Mr. Tan. Een duo dat bij mij direct de associatie met journaliste Ushi en haar rechterhand Hiromi Tojo geeft. Buiten valt de vochtige warmte meteen als een klamme deken over ons heen. We worden netjes in ons hotel afgezet en genieten daar met volle teugen van een warme douche en hagelwitte handdoeken. En Erwin is helemaal in zijn nopjes met het tweepersoonsbed waar hij languit in past. Dat is voor het eerst deze vakantie! Op deze eerste avond scoren we meteen Pekingeend bij een restaurant met de zeer aantrekkelijke naam 'Beijing roasted duck Group Co. Ltd'. Het zit op de zesde verdieping in een flatgebouw en als het ons niet was aangewezen waren we er echt nooit naar binnen gestapt. Binnen treffen we alleen maar Chinezen aan, wat altijd een goed teken is. Onze ober komt een keer voordoen hoe je met stokjes de pannenkoekjes vouwt en het krokante eendevel, de saus en de komkommerreepjes erin draait. Het lukt ons heel aardig, welliswaar hebben we wat meer servetjes nodig dan de gemidelde gast hier....maar de Pekingeend is om de vingers bij af te likken! De volgende dag gaan we met Fiona en Mr. Fang op pad. Gelukkig zijn we gewoon met zijn drieen en hoeven we niet in zo'n grote groep toeristen mee te hobbelen achter zo'n vaantje van de gids aan. We starten op het plein van de Hemelse Vrede, waarvan werkelijk geen tegel onbezet is. Wat een mensenmassa! Beijing is een stad met 20 miljoen inwoners en in deze zomermaanden natuurlijk ook nog eens de belangrijkste toeristische trekpleister van het land. De buitenlanders vallen volledig in het niet bij de onafgebroken stroom Chinezen. Als de zon gaat schijnen klappen er binnen enkele minuten duizenden parapluutjes open want Chinese vrouwen willen niet bruin worden. De meest fanatieke 'blankblijvers' hebben zelfs losse lange mouwen bij zich die ze snel aanschieten. Ik ben vandaag op pad met een fotomodel, om de haverklap moet Erwin op de foto met een of andere Chinees die dan ongeveer tot zijn oksels komt. Hij trekt overal bekijks. De Chinezen zijn erg nieuwsgierig en hebben geen enkele schroom om je op de foto te zetten. Grapppig dat de rollen nu eens omgedraaid zijn. Na het plein van de Hemelse Vrede komen natuurlijk de Verboden stad en de Temple of Heaven aan de beurt. De verboden stad is een veel groter complex dan ik met had voorgesteld maar toch moet ik zeggen dat deze gebouwen waarschijnlijk veel meer indruk zouden maken als je ze leeg, zonder al die toeristen zou zien. Je kunt het niet echt 'beleven' zo. Door de kleurrijke verhalen van Fiona krijgen we toch een goed beeld van het leven van de vele keizers van China. De verhalen vertellen meer dan de gebouwen. Als we het restaurant binnenstappen waar we gaan lunchen, worden we toegeschreeuwd door de kok en twee obers. In eerste instantie denken we dat we iets verkeerd doen, maar ze lachen en zwaaien er vriendelijk bij, dus dat doen wij dan ook maar. Fiona legt uit dat het in dit restaurant gebruikelijk is om alle nieuwe klanten zo aan te kondigen. Ze vertaalt voor ons: "Twee nieuwe gasteeeeeeeeeeeen! Welkoooooooom!" We genieten van onze Chinese lunch met verschillende spicy gerechten. Wat een heerlijke keuken na de soberheid van de afgelopen weken. ' s Middags in het park is het wat rustiger en hangt er een meer relaxed sfeertje. In de koelte onder de bomen dansen de gepensioneerden met elkaar, wordt er traditionele muziek gemaakt en spelen de Chinezen 'hakkitak', een soort voetvollybal met een shuttle van veren. We spelen een potje mee, maar zo simpel als het er bij hun uitziet is het niet. We lijden een zware nederlaag tegen de oudjes, maar dat verhoogt alleen maar de gezamenlijke pret. Bij een zijdefabriek bekijken we het productieproces van zijde, van rups tot zijden stof. Ongelooflijk hoe sterk die zijdedraden zijn. Daarna laten we ons verleiden om zijden dekbedhoezen te kopen. Je moet jezelf af en toe een beetje verwennen, nietwaar? Op onze tweede dag in Beijing zullen we weten dat we in het regenseizoen zitten, het miezert en er hangt een dikke grijze deken boven de stad. Omdat de weersverwachting voor morgen nog erger is gaan we toch vandaag naar de Grote Muur. We doen dat op een lokatie die op 1,5 uur rijden buiten de stad ligt. Gelukkig is het niet zo druk als waar ik me op ingesteld had. Je kan zelfs foto's maken waar maar drie of vier andere toeristen op staan. Het uitzicht is door de mist en miezer natuurlijk zeer beperkt, maar het is toch een bijzonder moment om zelf op deze 7.000 kilometer lange legende te lopen. Na een uur op de muur gelopen te hebben en het steilste punt beklommen te hebben mag je jezelf dan, volgens het Chinese gezegde, een 'hero' noemen. Nou, die titel is dan toch maar weer mooi in the pocket. s' Middags bezoeken we een werkplaats waar ze de originele Chinese vazen maken. Leuk om te zien, hoe dit van een koperen basisvorm naar een vaas met een mozaïek van koperdraadjes gaat, die ze vervolgens opvullen met gekleurd verfpoeder aangelengd met water. Dat gaat vervolgens 8 keer in de oven, waardoor het geëmailleerd wordt. Tenslotte nog een gouden toplaag op de bovenrand en glazuur aan de binnenkant. Alles met de hand gemaaakt. Naast de traditionele motieven zijn er ook werkelijk prachtige modernere versies. Maar wat we echt mooi vinden is veel te duur om zomaar even als souveniertje mee te nemen, dus we besluiten om onze bloemen dan toch maar gewoon in een Ikea vaas te blijven zetten. Vervolgens bekijken we het beroemde 'vogelnestje-stadion' in het Olympisch dorp en het drakengebouw, een kantoren complex waar je met wat fantasie of een draak in kunt zien of de fakkel van de Olympische Spelen. Vanuit dit moderne district gaan we naar het Hutong gebied waar we in een riksja rondrijden. De straten zijn te smal voor auto's. Samen met Fiona, die ook anderhalf jaar in de Hutong heeft gewoond, bezoeken we een lokale familie in de Hutong. Je mag hun hele huis kijken. Tsja, dit is dan weer een heel primitief leven. Bewoners van de Hutongwijk hebben geen stromend water en maken gebruik van openbare toiletten en douches. De huizen worden opgedeeld in hele kleine kamers waardoor er in een pand meerdere families kunnen leven. De elektriciteitsdraden vormen een groot spinnenweb en overal zie je verdeelkasten. Je zal in deze wijk maar postbode zijn... Het is qua comfort dus erg primitief, waardoor de jongeren er weg trekken. Maar qua sfeer en saamhorigheid schijnt het er juist heel plezierig te zijn. Veel socialer dan in de rest van deze immense stad. Erwin oefent zijn Chinees nog op de papegaai des huizes, de papegaai wint glansrijk! Ook laten we ons vandaag inwijden in de Chinese theerituelen in een theehuis. We krijgen allerlei soorten te proeven. Deze thee van hele bladeren is heerlijk vol van smaak en we leren dat sommige soorten je slurpend en anderen kauwend moet drinken. Er is zelfs thee die alleen maar beter van smaak wordt als je hem bewaard, net als goede wijn. Wat een verschil met onze geplette theezakjes! We slaan een lekker voorraadje voor thuis in bij dit theehuis Dr. Tea. Op de derde dag bekijken we de laatste echte 'must-see's' van Beijing; het Zomerpaleis en de boeddhistische Lama tempel. Bij het Zomerpaleis hoort natuurlijk het verhaal van de Dragonlady, de 'moeder' van drie keizers, die 48 jaar de touwtjes strak in handen had. De keizers zaten onder de plak en zij bepaalde wat er gebeurde. Tegenwoordig noem je zo'n dame een 'golddigger', maar de Dragonlady ging nog veel verder. Ze had geld en macht en schroomde niet om een keizer te vergiftigen. Ze had het goed bekeken want tot haar dood heeft ze dit rijke leventje kunnen leiden. In de Lama tempel bekijken we het grootste houten Buddha beeld ter wereld, 26 meter hoog en 5 meter breed gemaakt uit een boom. Ze hebben er drie jaar over gedaan om die boom van India naar Beijing te krijgen en vervolgens nog eens drie jaar om het beeld eruit te snijden. Ondanks dat bijna 70% van de Chinezen helemaal geen geloof heeft wordt er hier volop gebeden. Hier is het niet alleen mistig van de miezerregen maar ook van de rook van de wierookstokjes die hier met hele bossen tegelijk worden opgebrand. Wat zijn wij dan in Nederland zuinig met ons ene kaarsje in de kerk. 's Middags nemen we afscheid van Fiona en Mr. Tang, morgen lekker nog een dagje zelf Beijing verder verkennen. Waarschijnlijk gaan we naar het kunstenaarsdistrict. En daarna komt dan toch de onvermijdelijke terugreis in zicht...