Wie zaagt de meeste bomen om? Nee, dit is geen titel van een flauw spelletje dat we hebben verzonnen om de tijd te doden in de trein. We spelen trouwens wel veel flauwe spelletjes, zoals pesten en ezelen. Wie kent ze niet? Eh....ik. Maar goed, dit zijn geen spellen waar je weken over doet om ze onder de knie te krijgen, dus na een proefpotje ezel ik even vrolijk mee. En met een slokje wodka erbij wordt het nog bijna een intelligent spel. We spelen dit met Floor en Marco, die we in Moskou hebben leren kennen, en twee jonge studentes. Zij reizen met zijn vieren in een coupe, iets verderop in onze wagon. Op de paar stations waar we stoppen scoren we met zijn vieren eten, wat vele malen goedkoper is dan in de restauratiewagen. De Babuschka's die het verkopen zijn een feest om naar te kijken, je gunt ze gewoon de handel. In karretjes en mandjes, warm of koel gehouden tussen oude gewatteerde jassen voeren ze alles aan wat je in de trein maar nodig zou kunnen hebben: keurig in plastic verpakte maaltijden met kip, aardappel en de inmiddels beruchte augurken. Schijn je bij wodka te moeten eten.... Maar voor een habbekratski koop je ook vers geplukte bosaardbeien, frambozen, brood en altijd handig in de trein...een knuffelbeest van een meter hoog. Maar goed, even terug naar het verhaal. De titel van het verhaal slaat niet alleen op het landschap dat we aan ons voorbij zien trekkken. Daarin zou je met het grootste gemak een wedstrijdje bomen omhakken kunnen doen zonder dat het enig effect zou hebben op de enorme hoeveelheden berkenbossen en woeste gronden. Deze verhaaltitel is zeker ook van toepassing op de twee Russiche medereizigers in onze 4-persoonscoupe; Olla en de naam van de man ben ik vergeten. Laat ik hun aanwezigheid omschrijven als vriendelijk, maar nogal ruimtevullend. Ze vullen hun treindagen met eten, slapen en roken en daar zijn ze echt meesters in! Wat resulteert in teveel lijf wat heerlijk meedeint, zucht, steunt en ressoneert als ze slapen. Een heel scala van toonhoogtes komt uit deze twee klankkasten. De eerste nacht was het een nek-aan-nek race tussen Olla en haar man, er werden die nacht heel wat bomen omgezaagd. En natuurlijk houden ze ook van uitslapen, dus 's ochtends ben ik met e-reader naar de restauratiewagen gevlucht en heb daar een lekker ontbijtje gegeten. Erwin volgde al snel. En dat leidde tot een leuke en interessante ontmoeting met een Russische ondernemer die met deze trein op weg was naar zijn ouders. "Zo heb ieder nadeel z'n voordeel", om met onze beroemde voetballer te spreken. Waar we ons bij Lumin druk maken om de juiste positionering en logische combinatie van onze diensten had deze ondernemer een bouwbedrijf in het zuiden van Rusland en een fabriek die plastic flessen produceerde in het oosten. Had niks met elkaar te maken, behalve dat je met beiden geld verdient. Dat alles had hem een huis in Italiaanse stijl opgeleverd. De manier waarop hij dat zei, bleek dat dat wel het summum van design was. En dat terwijl we ondertussen langs armoedige houten boerenhuisjes rijden. Dit was duidelijk een man die 20 jaar geleden zijn kansen heeft gegrepen. Zijn vader had 40 jaar in dezelfde fabriek gewerkt en had nu een klein pensioentje en hij zelf switchte zijn carriere van kernfysicus naar aannemer/fabrieksdirecteur. Van die veranderbereidheid kunnen wij dan weer wat leren. De tweede nacht in de trein waren we op de bomen-omzaag-wedstrijd voorbereid en hebben we onze 'gele jongens' als wapen in de strijd gegooid en toen wonnen wij! Wat kun je tevreden zijn met een zakje gele oordoppen van de Gamma! Dit verhaal wordt momenteel trouwens auditief ondersteund door een live optreden van Olla, waarvan ik jullie helaas niet kan laten meegenieten. Na het ontbijt is het natuurlijk weer tijd voor een tukje voor Olla. Stel je voor dat je al dat kostbare eten zou verteren door lichaamsbeweging. Zonde natuurlijk van de investering in jezelf. Dit verhaal is geschreven op zondag 1 juli, 09:30 uur Moskou tijd. Dat is de tijd die onze provodniki aanhouden gedurende de hele treinreis, dus hebben we onze horloges maar op die tijd staan, want met deze dames wil je geen ruzie krijgen! Als zij op hun horloge wijzen is het de bedoeling dat je als de wiedeweerga de trein weer ingaat en geen getreuzel! Maar goed, onder dat strenge uniform zitten twee lieve, zeer verzorgende vrouwen die onze wagon keurig schoon houden, kleine snacks verkopen en zelfs ieder dag stofzuigen. Dan tilt de hele trein zijn voeten op. Kortom, prima service, ze houden er alleen wel van als alles ordelijk en volgens schema verloopt. Dit verhaal eindigt omdat Olla wakker wordt en dan moet zelfs de I-pad even wijken...