erwinmarianne.reismee.nl

4. Jeti Ögüz

Het zijn altijd weer de vrouwen die de problemen veroorzaken…Zo ook bij de zeven stieren oftewel de Jeti Ögüz, een indrukwekkende rotsformatie die bestaat uit zeven gloedvolle rode rotsen. Of acht, afhankelijk van hoe je telt. Maar tel je er acht dan is dat omdat je twee rotsen apart telt die eigenlijk samen een gebroken hart vormen. Je moet natuurlijk wel een beetje je best doen om de legende te laten kloppen. Lang geleden waren er twee Kahns waarvan de één verliefd werd op de vrouw van de ander en zoals dat in die tijd ging, dan stal je haar gewoon. De van zijn vrouw beroofde Kahn zocht  wraak en wilde met zijn hele stam ten strijde trekken. Gelukkig waren er ook in die tijd ‘diplomaten’ en die adviseerden de bestolen Kahn om alleen de vrouw in kwestie te doden want dan bezat de andere Kahn een dode vrouw in plaats van een levende. Oorlog voeren werd dan vanzelf overbodig. Zo gezegd, zo gedaan. Er werd een plan bedacht waarmee de Kahn naast zijn gestolen vrouw kon zitten bij een begrafenis. Nu is het hier gebruikelijk om bij een begrafenis dieren te slachten, dus toen er zeven stieren waren geslacht, stak vervolgens de Kahn met hetzelfde mes zijn weggeroofde vrouw dood. Uit haar hart gutste echter zoveel rood bloed dat het de karkassen van de zeven stieren meespoelde de vallei in en ze rood kleurde. En zo is het lijden van deze vrouw vereeuwigd in zeven zeer fotogenieke bergen.


We komen bij Jeti Ögüz via Karakol, een oude Russische legerbasis aan het oostpuntje van het eindeloze Issyk-Kul meer. Zowel de moskee als de Russisch orthodoxe kerk zijn hier van hout. De moskee is een bont pallet van kleuren en de Chinese architect heeft zich uitgeleefd, zodat het gebouw meer weg heeft van een Chinese tempel dan van een moskee. De Russisch orthodoxe kerk is daarentegen sober qua kleurstelling. Zowel voor de moslims als de Orthodoxe gelovigen moet het zeer onterend zijn geweest dat de gebouwen in de Sovjettijd gebruikt zijn voor allerlei andere doelen, van opslagplaats tot zelfs danssalon. Toen Kirgistan onafhankelijk werd in 1991 zijn de gebouwen terug gegeven aan de gelovigen en doen ze nu weer dienst als gebedshuizen.


In een kneuterig museum bij Karakol dromen we weg in vervlogen tijden bij de oude kaarten, dagboeken en tekeningen van wereldreiziger Nikolai Przhevalsky. Hier geen multi media shows, touch screens of andere moderne interactieve displays. Wel een wat mottig opgezet Przhevalsky paard dat ons droevig aankijkt. De Rus was de ontdekker van dit wilde paard dat naar hem vernoemd is. Rondom 1860 maakte Przhevalsky vier grote ontdekkingsreizen door deze regio. Eigenlijk was hij de Livingstone van Centraal Azië. Zijn droom was om in Llassa in Tibet uit te komen maar dat heeft hij nooit bereikt omdat hij op één van zijn reizen tyfus opliep door vervuild water uit een riviertje te drinken. Natuurlijk was hij een op en top avonturier maar tegelijkertijd was hij ook militair en een beetje spionage on the site maakte dat Rusland zijn reizen bleef financieren. Hij bracht de volken, flora en fauna van Centraal Azië voor het eerst in kaart. Ondanks zijn detaillistische en soms lyrische beschrijvingen van de gebruiken van de verschillende stammen die hij ontdekte, bleef hij altijd op deze mensen neerkijken en meende hij dat Russische invloed het enige redmiddel was om hen beschaving bij te brengen. Nu was hij natuurlijk niet de enige die er in die tijd zo over dacht...



De volgende dag rijden we al weer door een kloof met prachtig rood gelaagd gesteente. Samen met het groene struikgewas en de wild stromende bergbeek levert het een indrukwekkend schouwspel op. We lopen naar een waterval verderop aan de beek en poedelen in een natuurlijke warmwaterbron. Boven de bron heeft men een betonnen yurt gebouwd, die je voor een half uurtje kan gebruiken. Een loeiheet water bad en dan het pad oversteken en afkoelen in de ijskoude bergbeek. Heerlijk! Nog met de zwavellucht van de warmwaterbron in onze haren schuiven we daarna aan bij een honingproeverij van een Russisch echtpaar dat hier in de zomer met een woonwagen en hun bijenkasten op de bloemrijke berghellingen verblijft. Naast hun woonwagen staan plastic emmers vol met honing waar je de bijen nog op ziet drijven. Verser kan het niet. We proeven honing wodka, fijngestampte  honingraad en drie soorten honing. Misschien ligt het aan de sfeer of de plek, maar de honing smaakt zo puur, zo zacht dat je niet kunt stoppen met telkens een theelepeltje in de pot te stoppen en af te likken. Hier geen mooie etiketten met logo’s en ingredientendeclaraties, maar gewoon een blanco plastic pot of fles. We kopen een flinke pot maar de honing blijkt zo goed te combineren met al die kopjes thee die we hier drinken en de pannenkoekjes waarop we regelmatig aan het ontbijt worden getrakteerd dat we eerlijk moeten toegeven dat hij na drie dagen al bijna leeg is.






Reacties

Reacties

Brenda

Van de centraal-azische Helena naar veeltelekkeresnoephoning. Het is een mooie reis!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Tiara Tours