Kaltern is zo'n dorp waar ik van hou. Je loopt naar de kerk en daar om heen vind je alles wat je nodig hebt; het dorpshotel, de wijnbar, een restaurant, de Italiaanse ijssalon en de bank om al die genoegens ook mogelijk te maken. Alles wat het dorp te bieden heeft ligt rondom de fontein gerangschikt. Ongecompliceerd eenvoudig. Zoals we dat al meer dan drie weken meemaken in alle kleine gehuchten waar we overnachten. Waar de mensen nog oprecht geïnteresseerd zijn in je verhaal. Waar je nog het vette Zuid-Tiroolse taaltje hoort. Waar je nog Kaiserschmarren eet; reepjes eierpannekoek met preiselbeeren of appelcompote erbij geserveerd. "Wat voor Schmarren zijn dat?", riep de keizer destijds boos naar zijn kok toen hij de in kleine stukjes uiteengevallen pannenkoek als dessert geserveerd kreeg. "Hele speciale, heer", antwoordde de slimme kok snel; "Het zijn Kaiserschmarren", waarna de keizer zeer tevreden zijn kapotte pannenkoek oppeuzelde." Kaltern is zo'n dorp waar iedereen nog meeloopt in de begrafenisstoet van een dorpsgenoot. Daarna zitten de kroegen afgeladen vol, want het was 'unne goeie' en daar moet op gedronken worden. Wij heffen in diezelfde kroeg het glas op onze laatste wandeldag, dinsdag 22 juli. Het lopen zitten erop. Van Landsberg am Lech in Duitsland naar Kaltern in Italië, 350 kilometer op de Via Claudia Augusta, 2 dagen de Zugspitze beklimmen en een dagje klauteren op de Höheweg bij Naturns, 12.000 hoogtemeters, 22 verschillende slaapplaatsen in 26 vakantiedagen. Vanaf hier reizen we verder met de bus en trein naar Trento waar we nog twee dagen gaan reïntegreren in het stadse leven voordat we terug naar Breda reizen. Ik heb er speciaal mijn meest stadse t-shirt -van de 3 die ik bij me heb- voor gewassen; die met het kraagje. Het is dat of uit eten gaan in mijn poncho, zoals Erwin fijntjes voorstelde. We hebben maandag 21 juli al een dagje in de stad geoefend in Bozen / Bolzano. De hittegolf van de afgelopen week moest natuurlijk eindigen in een onweersdag. We hadden van het hotel in Naturns een gratis 7 dagen openbaar vervoer pas gekregen. Raar eigenlijk, Itali? beleeft al jaren een economische crisis, maar je reist er dus regionaal gratis met bus en trein en zelfs Wifi is in heel Zuid-Tirol gratis. Service waarvoor je ook best zou willen betalen. Maar dat zie ik natuurlijk helemaal verkeerd, probeert een onderneemster in Schluderns me te overtuigen. De crisis ligt alleen maar aan de politici en 'die Italiener', zegt ze gedecideerd. Daar gaan de ambtenaren al met hun 50ste met pensioen, regeert de maffia, laten mensen zich rente vooruit uitbetalen -interessant financieel model- en willen ze alleen nog maar werken van 9 tot 5. "Uh, maare...Zuid-Tirol is toch ook Italië?", probeer ik voorzichtig. Jawel, maar nog maar kort en wij zijn hier in Zuid-Tirol echt heel anders dan in Italië, orakelt ze verder terwijl ze ondertussen geroutineerd onze rekening in een wit en een zwart deel splitst en ons met contant geld laat betalen. "Hadden we nog maar het Habsburgse rijk", verzucht ze tenslotte, "Dat waren nog eens tijden!" Maar goed, we treuren op maandag dus niet om de regen, stoppen ons wandelboekje weg en stappen met onze gratis openbaar vervoerpas opgewekt in de bus naar Bozen. Daar bezoeken we Ötzi, the Iceman. Na Ludwig, de mooiste man van Duitsland, is Ötzi verreweg de lelijkste man van Italië. Bijzonder intrigerend vind ik het! 5.300 jaar ligt zo'n man uit de Kopertijd in een gletscher op 3.200 meter hoogte en dan zijn er in 1991 twee amateur bergbeklimmers die hem per toeval vinden. Ze dwalen wat van het normale pad af en doen een vondst van grote archeologische waarde. Ik stel me zo voor dat die vrouw tegen haar man gezegd heeft: "Ik ga daar even achter die struik een plas doen" en dan tegen de arm van Ötzi aanloopt... Wat me zo aanspreekt aan de opzet van dit museum is dat het maar over het leven van één man gaat. Door het zo klein te maken, wordt het indrukwekkend groot. Zijn kleding, zijn wapens, zijn rugzak, alles is zo goed bewaard gebleven. Zo leren we dat hij een soort kousen van wolvenvellen droeg, die hij aan primitieve jarretels had vastgeknoopt met gras. En de vorm van zijn rugzak lijkt wonderwel veel op onze moderne Osprey rugzakken. Gaaf wat ze met röntgen, DNA en allerlei andere onderzoekstechnieken te weten zijn gekomen over Ötzi. Echt een gezonde levensstijl had hij niet. Hij at te vet, had een versleten knie, artrose in zijn heup, was lactose intolerant, had de ziekte van Lyme en werd geplaagd door vlooien. Op zijn 45e is hij in die gletscher neergeschoten met een pijl, waardoor hij met zijn hoofd op een steen viel en overleed aan een hersenbloeding. Nu ligt hij dus in een vriescel in Bozen en kun je hem door een ruit bekijken. Ongelooflijk dat de huid en alles zo goed bewaard is gebleven. Daarna kun je een replica van Ötzi bekijken, een pop waarbij ze alles wat ze over Ötzi weten gebruikt hebben om hem na te maken. Spuuglelijke man, maar hij is zo levensecht gemaakt dat je bijna tegen hem gaat praten. Je ziet hem zo door die gletscher lopen. Zouden mensen over 5.300 jaar ook zo naar één van ons staan te kijken en zich net zo verwonderen als ik nu?